Kirkjuritið - 01.07.1962, Qupperneq 47

KlftKJURlTlb
333
Draumur
dr. Sig. Júl. Jóhannessonar. Hans eigin sögn.
Ég var á fermingaraldri og átti heima á Flóðatanga í Borg-
arfirði, eins og segir í sögunni af huldukonunni. Húsbændui
tnínir hétu Hálfdán og Herdís. Húsaskipan var þannig liáttað
á bæ þessum, að þrjú þil stóðu í röð, livort xit frá öðru og sneru
fram á lilaðið. Sund voru á milli þeirra.Það bar til um liaustið
eða snemma vetrar, að mig dreymdi að ég þóttist koma lit. Sá
ég þá að afarmikill lirísköstur var kominn í bæjarsundið og
stóð hátt upp. Mér virtist hann liallast fram á við og alltaf
Jneira og meira, svo ég varð hræddur um að hann mundi falla
°fan á mig. Forðaði ég mér þá frá, en í því skall hann niður
á hlaðið. Þótti mér þá koma sex menn; þeir smeygðu allii
liöndunum mjög varlega undir köstinn og gátu þannig tekið
liann upp og borið á burt án þess að hann liaggaðist liið
niinnsta.
Um morguninn eftir sagði ég húsmóður minni frá draumi
þessum. Kvaðst liún vera lirædd um, að hann boðaði veikindi
eða jafnvel dauða þar á bænum. Enda rættist það brátt, því
eftir þrjár vikur kom upp megn taugaveiki þar á heimilinu.
Lagðist bóndinn í lienni og dó.
RœSuupphaf. — Dr. Frans Meyers forsætisrádherra í Westfalíu hóf mál
sitt eitt sinn yfir enskumælandi mönnum á þessa leirt.
„Herrar mínir og frúr! Ég verð að hyrja á því að afsaka ensku mina.
Samhandi mínu við tungu yðar er líkt varið og samhandi mínu við kon-
l|na mína: Ég elska hana, en ég ræð ekki við hana .
Hvað gagnar það manninum, þótt liann sigli fullum seglum á sínum
ævi-sjó, í hagstæðum hyr dáleika og fagnaðar, ef hann hrýtur skip sitt í
spón við strönd eilífðarinnar. — Kirkegaard.