Kirkjuritið - 01.05.1963, Blaðsíða 5

KIRKJUHITIÐ
195
til að' eifja liljóðláta stund með barninu sínu — kenna því og
lesa með því. Líklega liefur það komið í pabba lilut að kenna
okkur systkinunum vegna anna mömmu við lieimilisstörfin.
Því miður lief ég rekið mig á, að það er minna gert að því
nú en áður að kenna börnum bænir. Ef til vill eru afi og
anuna, sem á svo mörgum heimilum kenndu börnunum bænir,
nú komin á ellibeimili eða í sjúkraliús. Ef til vill eru
afi og amma enn svo ung, að þau búa sínu búi fjarri barna-
börnum. Og foreldrar, sem nú eru yngri og yngri, sumir bálf-
gerðir unglingar, en samt búin að stofna heimili, eru ef til
vill ekki það þroskaðir, að þau átti sig á gildi trúarinnar fyrir
börn sín. En hvort sem þessi breyting stafar af þroskaleysi,
bugsunarleysi eða tímaleysi, þá tel ég okkur glata þætti, sem
börnum er of dýrmætur til að fara á mis við. Flestir kunna
emhver falleg vers til að fara með, og l»«ítt barnatrúin liafi
eitthvað breytzt á fullorðinsárum og smár eða stór efi setzt
að í sálum þeirra vísindalega sinnuðu, ]»á hlýtur öllum að bera
sanian um það, að ekki getur það skaðað neina barnssál að
læra falleg vers að fara með á kvöldin. Ekki getur það skaðað
neinn beldur að kenna litlu barni slík vers eða að það minnki
nein vísindi. Vísindi og trú eru tvær perlur á talnabandi mann-
bynsins — lofum þeiin að vinna saman og metumst ekki um
bvor þeirra sé stærri eða livor gefi fegurri Ijóma. Báðar eru
dýrmætar — báðar lýsandi.
Ekki erum við Islendingar eins trúlitlir og við viljum vera
bíta, og ekki getur það staðið lengi, að fínt sé talið eða gáfu-
nierki að vera trúlaus. Við þurfurn öll á styrk að halda, við
þurfum öll að geta átt okkar föður að halla okkur að, við
þurfum iill að vera ábyrg fyrir verkum okkar og liugsunum
ííegn þeim er stærri er okkur og máttugri. En — það er með
lruna eins og annað — hana þarf að kenna. Hana þarf að
glaeða, fegra og efla. Ekki efast ég um, að ef sáð er trúarfræj-
uni í ba rnsbjörtun ern þau betur stödd í heimsins baráttu,
s°rgum og vonbrigðum, og því ætti enginn uppalandi að bregð-
ast þeirri skyldu sinni við sitt eigið trúfélag að innræta börn-
uin sínum trú.
I vrir ekki löngu síðan lá bjá okkur í sjúkrahúsinu, unglings-
piltur. Hann bafði gengið undir stóran uppskurð og var all-
þungt baldinn í nokkra daga. Einu sinni, þegar ég stóð við