Kirkjuritið - 01.05.1963, Blaðsíða 17

K I R K J U n I T11)
207
avallt vera ljóst, að j)að er Guð, scm ávöxtinn gefur í lífinu.
Þakkarbænin skal vera lians ljúfasta iðja, er liann gjörir
ÍJæn sína á degi uppskerunnar. Því að vér erum Guðs hús. Orð-
lð kirkj a nær bæði yfir liús J)að, seni af liöndum er gjörl og
Þl bænahalds, og })au fagnandi lijörtu, sem fylla það á drott-
insdögum, og vér köllum kristinn söfnuð.
f dag er bér fagnaðarbátíð, uppskerudagur á akri Guðs. Vér
l'öfum kvatt gamalt Guðshús og fögnum nýju.
Gamalt kirkjubús er hclgað af orði Guðs, bænariðju kyn-
slóðanna, og fyrir þann Gnðs kraft, sem til vor í arf liefur
gengið, byggðum vér 1 íið nýja hús, trúandi })ví, að blessun
l'ins gamla komi yfir bið nýja. Kirkjuhús vor, hús lífliöfund-
a«ns mikla, liafa borið svipmót samtíðar sinnar, bversu oss
Jtefur vegnað á liverri öld. Oft með dýrustu kirkjum liafa stað-
bér, en stundum torfkirkjur, og nú lengi vel brörleg kirkja,
er Var á fyrri árum dáð fyrir glæsileik, en bar þó ávallt svip
góðrar gerðar.
En bin ytri gerð cr oss ekki allt, því að liöfuð grundvöllur
ó'Uðsdýrkunar vorrar cr trúarlíf vort. Þótt eigi beri binu að
neita, að góð Guðshús eru frumskilyrði líflegs safnaðarlífs og
cru oft Guðsliús vor talandi tákn })ess.
Andlegur ])roski, manngjöfgi, er oft sterkari þáttur liinna
kl" með einföldu baksviði í kringum sig, en manngrúi þar
Se,u er að finna yfirblaðið skraut og óhóflegar umbúðir lilut-
auna, sem oft gera menn frekar sefjaða áhorfendur en virka
bátttakendur. Hinn lieilagi faðir, páfinn, kemur frani á svalir
0,Us stærsta og skrautlegasta búss veraldarinnar, Péturskirkj-
nnnar í Róm, á bátíðamorgnum og blessar þá fjölda manna,
stl,ndum allt að 100 þúsundum. Með þögulli lotningu blýða
’nenn á páfa og finnst ef til vill mest um, að geta sagt, að þeir
k;,fi séð hinn heilaga föður. Eigi þekkjum vér ólíkara jólahald,
0,1 þegar maður einn á jólanótt gisti leitarmannakofa einn á
nývatnsöræfum, sem Péturskirkja ncfnist. Aleinn má liann
snaeða freðið brauð og kökubita, án allra klukknabringinga,
u'Ja Guð að geyma sig og lesa bænir sínar.
En að morgni bins lielga dags mætir bonuin bið norðlæga
aud vort, svellað með harðfenni og bið eina, sem rýfur öræfa-
kyrrðina er vindurinn, sem syngur í fjöllunum. En desember-
S°iiu gefur þessu hvíta víðlendi birtu svo ljómar af degi. Sá