Kirkjuritið - 01.05.1963, Page 6

KIIÍKJLIÍITID
196
rúmið lians og spjallaSi við hann, spnrði hann: „Helclnr þú
ekki að mér batni?“ Jú, það sagðist ég lialda. En þá spurði
liann aftur ákveðinn: „Trúir þú því?“ Ég var ekki alveg eins
örugg með það svar, sagði þó og reyndi að vera jafn ákveðin
og liann: „Já, ég trúi því“. Hann horfði á mig lengi, alvarleg-
ur og athugull, eins og liann vildi lesa hugsanir mínar, sagði
svo að lokum: „Það er gott, ég trúi því líka. Ég les bænirnar
mínar á hverju kvöldi og hið Guð að lofa mér að batna, og ég
trúi því að hann geri það“. Þessi drengur lilýtur að eiga góða
foreldra — foreldra, sem gáfu honum þá dýrmætu gjöf að geta
beðið til Guðs, þegar liann svo ungur þurfti að heyja erfiða
baráttu.
Svo mörgum okkar hættir til að segja: Þetta eiga prestarnir
að kenna og þetta eiga kennararnir að kenna. Vissulega eru
prestar leiðandi í trúmálum og einnig margir kennarar. En
erum við ekki öll kennarar þeirra ungu — erum við ekki öll
játendur kristinnar trúar — eru það ekki einmitt við, sem
eigum að kenna börnunum að stíga fyrstu sporin? Ætli til sé
sá faðir eða móðir, sem ekki kann einhverja bæn. Og þótt
mörgum reynist erfitt að svara spurningum hugsandi barna
um Guð og tilveruna, þá gera börn ekki vísindalegar kröfur
— ef þau fá falleg svör eru þau ánægð. Þau liugsa kannske eitt-
livað um, hvar Guð sé uppi í himninum og hvernig hann geti
séð þau svona langt í burtu eða livers vegna hann komi aldrei
og tali við þau sjálfur. En ekki cr trúlegt að þau fáist meira
um það en svo, að það er í lagi á meðan þau vita, að Guð er
— honum treystir pabbi og mamma og honum geli þau J»ví
líka treyst.
Ekki eru allir vegir jafnauðfarnir og ekki cr sama leið öll-
um jafn greiö. En hvort trúin er lítil eða stór — þótt liún sé
jafnvel ekki talin nein þá er hægt að gefa. Það er hægt að
gefa það, sem okkur var gefið, það er liægt að flytja á milli
það, sem okkur var kennt. Kristur gaf okkur sjálfur fegurstu
og einföldustu hænina og sálmaskáldin bæði innlend og út-
lcncl liafa gefiö okkur fögur vers. Ég man eftir |>ví fyrir nokkr-
um árum, er ég lieyrði pabha tala um trúleysi sitt, að ég spurði
liann þá, hvernig hann gæti talið sig trúlítinn, liann, sem liefði
innrætt okkur systkinunum öllum trú. Þá svaraði hann: „Trú
mín var ekki alltaf mikil, en þaö var skylda mín að reyna“.