Kirkjuritið - 01.05.1963, Blaðsíða 28

218
KIltKJURITIf)
aðalatriðum, — leit ekki eins og liann á kjarna málsins. fcn
mér fannst nautn að því að lilýða á livernig liann flutti er-
indi sitt. Hvers vegna? Yegna þess að liann hélt sér við mál-
efnið. Reifaði það skýrt og lióflega frá sínu sjónarmiði. Veitt-
ist ekki að einum eða neinum — livorki manni né flokki. Það
gerði áróður lians enn sterkari, en um það var ekki að sakast.
Hann flutti mál sitt samkvæmt sinni sannfæringu.
Hvers vegna geta blöðin ekki tekið upp slíkan málflutning?
Og liví má ekki gera meira að því að fræða oss um deilumálin
frá ýmsum liliðum, en etja oss saman líkt og einhverjum ill"
fyglum? Island þarf þess með að vér séum samhent um að
gera skyldu vora. Þann einhug, sem aðrar þjóðir liafa sýnt á
styrjaldartímum eigum vér að sýna í friðinum, sem vér eiguni
lífið undir að haldist ævarandi í landinu.
ICVEÐJA SKÁLDSINS
í viðtali, seni Kristmann skáld Guð'mundsson átti við norska skáldið,
Arnulf Overland, lýkur svo: (sbr. Morgunblaðið 14. maí (). á.).
„Ef svo færi, að þróun framtíðarinnar gengi í |>á átt að litlar þjóðir
ættu ekki lengur rétt á sér, þá vildi ég óska islenzku þjóðinni, að hun
yrði undantekning frá þeirri reglu. Hún hefur í þúsund ár lialdið tákni
bókmenntana svo liátt á Jofti, að allar aðrar þjóðir heimsins dázt að henni
fyrir það. Vera má, að einnig í hennar lífi sé þar koniið, að hún hafi ekki
niiklu að tjalda. En ég vona að vegna þess, sem húu hefur þegar gert,
eigi hún eftir að verða ein af þeim fáu þjóðum, seni heimurinn lílur upp
til í hrifningu vegna andlegra afreka“.
„Arnulf — þú varst einu sinni kommúnisli, — segðti mér nú í cinlægni;
Hvaða stjórnmálaskoðanir hefurðu núna?“
„Ég er livorki rauður né hvítur, en ég hef ávallt harizt fyrir því, a<'*
niega lialda fram inínum eigin skoðunuin. Það er dýrl — maður niissir
alla vini sína á því, manni er útskúfað sem manneskju. En saml lield eg
að það, að vera maður, og liafa sínar eigin skoðanir, sé dýrmætara en alh
annað í þessum heimi“.
Bæði kveðjan og lokaorðin verðskulda að geymast og gleymast ekki.