Kirkjuritið - 01.12.1963, Blaðsíða 11

Rósa B. Blöndals:
V.
Kíkt í gegnum skráargat í Róm
Það var einn hinna Iivítu, lieitu sólskinsmorgna í Róm, sem
Norðurlandaliópur fór með leiðsögumanni sínum um borgina.
Eins og ævinlega, þegar þar er farið langt eða skammt, þá verða
fyrir augum fornar rústir, svo sem gamli borgarmúrinn, vatns-
veiturnar, böðin fornu og ballargrunnar með bogagöngum og
beilum og bálfum súlum upp úr, eða önnur merk eða ómerk
rústhús frá horfinni tíð, ýmist hrunin að fullu eða að einliverju
uppistandandi og vitna um forna list, forna frægð, langan ald-
ur, mikið hugvit og dýrleika og beimsveldi.
Rústir þessar koma bingað og þangað innan um miklar
byggingar og mikil stræti mikillar borgar.
Allt í einu er bíllinn stöðvaður. Leiðsögumaður borfði bros-
leitur og íbygginn yfir bópinn og sagði: Nú skuluð þið fá að
kíkja gegnum eitt skráargat í Róm. Það liggur við, að enginn
geti verið þekktur fyrir það að bafa komið til Rómar, án þess
liann liafi séð í gegn um skráargatið.
Hópurinn flýtti sér út á götu.
Þarna var múr og mikil Iiurð, af járni eða eyri, slegin, og
lokaði liurðin breiðu stræti. Hún var þykk og þung með skrá,
en enginn lykill stóð í skránni. Þess vegna var h'ka liægt að
kíkja gegnum skráargatið, en ekki bægt að opna hurðina.
Þóttist nú bver lieppnastur, sem fyrr komst að til að kíkja
gegnum skráargat hinnar voldugu luirðar. Hver, sem litið bafði
þar í gegnum, kom til baka dularfullur og brosleitur á svip,
en sagði ekki orð.
Loksins kom röðin að mér, að fá að sjá, livað liinum megin
býr, á bak við þessar lokuðu dyr.
Þar sá út á langt stræti, þráðbeint, með fögrum, laufríkum
trjám á báða vegu. Og sjá, fyrir enda þess stóð sjálf Péturs-
kirkjan í allri sinni dýrð og breiddi faðminn á móti þeiin, sem