Kirkjuritið - 01.02.1964, Page 17

KIRKJURITIÐ
63
Dórnurinn
Enginn skyldi lialda að dómur Krists verði strangur. Miklu
f ernur liljótum vér að óttast vorn eiginn dóm. Það er og verð-
Ur vort að velja, hvaða herra vér viljum þjóna. Vér getum
ekki bæði þjónað Guði og Mammoni. Þetta á dæmisagan einn-
kenna oss:
Hvað vannstu drottins veröld til þarfa,
þess verðnr þú spurður um sólarlag?
Stephan G. Stepliansson talar um, að svo lengist mannsævin
mest, að menn starfi ekki í árum, en öldum og hirði ekki um,
^ alheimta daglaun að kvöldum. „Þeir liafa tekið út laun sín“.
^nginn þarf að óttast, að hann fái ekki greitt sitt verkakaup
áður en lýkur. Það, sem mennirnir ekki borga, mun Guð end-
urgjalda með vöxtum og vaxtavöxtum. Já, Guð borgar jafnvel
’neira en verðugt er, eins og dæmisagan kennir, ef þú sjálfur
att þá rausnarlund að skera ekki livert verk þitt við nögl. Sjálf
smíðurn vér oss þann stakk og saumurn það hrúðkaupsklæði,
Sfim vér göngum í fram fyrir konung aldanna.
Li P'in
Á Hanffljjóti
1 órafjarlægð'
þyrstir mig í fréttir að heiman,
vetur eftir vetur,
vor eftir vor ....
Nú á heimaslóðuiuun
hægi ég ó mér.
Og þótt ég mæti fólki á vegunum
voga ég ekki að spyrja það neins.
(G. Á.).