Kirkjuritið - 01.02.1964, Qupperneq 34

KIIiKJURITIÐ
80
verk, sem sjálf lögin ætlast til að' liann inni af liendi. En á
meðan því ekki fæst framgengt, leyfi ég mér að skora á allar
kirkjugarðastjórnir landsins, sem fé liafa undir höndum fram
yfir árlegar þarfir kirkjugarðs, að ávaxta það í kirkjugarða-
sjóði. Það er ekki aðeins eðlilegt og sanngjarnt, að kirkju-
garðasjóður fái til ráðstöfunar það fé, sem krafið er af þjóðinni
til kirkjugarðanna og þeir þurfa ekki á að halda í bili. Það
er beinlínis siðferðileg skylda. Og á þann eina hátt er unnt,
eins og nú er málum komið, að gera það átak í kirkjugarðs-
málunum, sem brýna nauðsyn ber til, og allir inunu vera sam-
mála um að ekki þoli bið úr þessu.
Ur Njjólu
Ó, hvað Guðs er vehli vítt!
vítt svo neinn ei kannar
eilíft kemur afgrunn nýtt
afgrunn fyrra’ er spannar.
Þessi hygging liimins há,
er hér til nam ég skoða,
fyrirætlan mikla má
meistarans æðsta boða.
Lífið öllu langt af ber,
lífi duptið þjónar,
lífi birtan löguð er,
líf sér haminn prjónar.
Lát ei kynlegt lítazt þér
þó lífið liverfa megi,
oft mun ske það utan af sér
umbúðunum fleygi.