Kirkjuritið - 01.04.1967, Síða 12

154
KIRKJURITIÐ
leika, eins og sjá má af fyrra bréfi Páls til Korintumanna. Einu
einkenni lians niá bæta við þau, sem þar eru talin. Kærleikur
Krists er óútreiknanlegur. Hann kemur og reisir þá við, sein
verðskulda ströngustu pínu. Hann drepur á dreif allri þeirri
rökrænu málsmeðferð, sem vér af öðrum orðuin Krists þykj'
umst mega vænta.
Mótsögn kærleikans er reyndar þegar að finna í Fjallræð-
unni sjálfri. Fjallræðan er nefnilega ekki einvörðungu röð fyr'
irmæla og síðan dómsorð. I niðurlagi liennar getur að líta þal1
ummæli, að sá einn, sem gjörir vilja föðurins, gangi inn 1
himnaríki, að sú bygging ein fái staðizt, sein reist er á bjarg1
Krists og hlýðninnar við liann. En inngangur Fjallræðunnar
er annars efnis. Þar liljóma sæluboðanirnar: „Sælir eru fátæk-
ir í anda, því að þeirra er liimnaríki“. Þessi orð eru gjöf 1
framréttri hendi, óskilorðsbundin gjöf elskunnar, öllum þeU11
boðin, sem kenna smæð sína og vanmátt andspænis Guði. AnO'
að þurfa þeir ekki að liafa til að bera. Eiginleiki þeirra er
sá einn að vilja þiggja þessa gjöf. Hér er ekki vikið að hlýð»1-
Hér er ekki um það rætt, að bann sem af vabli sínu hefur end'
urfætt oss, knýi líf vort og athafnir inn á markaða braut. Her
gefst oss kostur á að þiggja án þess að viðbrögð vor séu grand'
skoðuð. Aðgöngumiðinn að liimnaríki kostar ekkert, — nema
það, að vér göngumst við fátækt vorri, viðurkennum, að vo»
vor byggist á engu öðru en meðvitundinni um Guös óvcr&'
skulduSu tutS.
I ljósi þessara mótsagna ber oss að skilja ]»á glímu, seJ1
kristin guðfræði um allan aldur befur liáð við liugtiikin ló^'
mál og fagnaðarerindi. Uppsprettu þeirrar baráttu er að fin»a
í andstæðunum milli ósveigjanlegrar kröfu Krists um algj'"‘‘
blýðni andspænis liörðum dómi, — og skilyrðislausrar fyr,r’
gefningar lians þeim til lianda, sem iðrast misgjörða sinna °r
mjúklæta sig fyrir drottni.
Rómverska kirkjan gerði tilraun til að draga lir þversta'1^
unni með því meðal annars að slá af binni jákvæðu hlið lie»»'
ar, •— fyrirgefandi miskunn Guðs. Hjálpræðisvissunni vaI
liafnað, og úr varð seigdrepandi verkaréttlætingarkenning-
Siðbótarmenn fóru aðra leið. Með bliðsjón af bugmyndn111
Páls postula varð böfuðniðurstaða þeirra sú, að drottinn bel*J
boðum sínum og dómsprédikun til þess að keyra oss á k»e