Kirkjuritið - 01.04.1967, Qupperneq 13

KIRKJUKITIÐ
155
órvæntinim vc<ína getuleysis vors með það fynr augum, atN véi
S1'ðan leitum oss réttlætingar fyrir eina saman trúna á miskunn
Guðs í Kristi. Óviðjafnanlegan búning liefur þessi bugsun 1 o -
l<'1 • orðum Hallgríms:
„Lætur liann lögmál byrst
lemja og liræða,
eftir það fer liann fyrst
að friða og græða.“
Hér naul lijálpræðisvissan sín til fulls: „Frelsaður kem n
f>uir þinn dóm,“ kveður bin íslenzka ljóssins lietja. Her var
audstæðunnar dregin að oddi í liarðvítugri dompredikun.
En böggull fylgdi skannnrifi. Hugmyndin um t>ptai 1 u
Vei‘k lögmálsins fól í sér, að lögmálið bafði skipt um ver -
ef»Ú Starf þess var ekki lengur í því fólgið að knyja nie.m
’dýðni við fyrirmælin, lieldur iðrunar vegna eigm sektar. KoK-
afleiðing var sú, að áherzlan á kröfu Knsts um retta
J^ytni hlaut að þoka. Hér var því þrátt fynr allt dregn
Pverstæðunni með því að nema af liinni neikvæðu hbí •
Kirkjufeður evangelisku safnaðanna gerðu ser Ijosa grem
fyir þessuni annmarka. Til urðu bugmyndir um anmvrs konar
Elutverk lögmálsins en það eitt að auðmýkja menn. Marleum
hútl*er hamraði og sífellt á því, að af þeirn tru sem frelsar,
hlytu að spretta verk, unnin í kærleika. Og enn kveður Ha
Srinuir;
„Ó/iýf er iðrun tæp,
að því skalt liyggja,
ef þú í gjörðum glæp
girnist að liggja.
En þessar skoðanir l.afa sjaldan verið jafn báværar i kirkju
Vorri og einhliSa boðun réttlætingar af trú.
Hrsakir tillmeigingarinnar til að ilraga úr þverstæðum log-
!"á|s og fagnaðarerindis eru einkum þær, að menn v.lja a ■
haefa bjálpræðisverkið eigin getu og skilningi. Og und.rrot
)eir*-ar löngunar er l.in sama og áður hefur borið a g«ma .
^88** máli: Menn gera sér ekki fyllilega ljóst, bver sa er, sen.