Kirkjuritið - 01.11.1967, Blaðsíða 14

412
KIRKJURITIÐ
ar og; þeirrar nýju, en af hinni nýju öld er nú þegar tekið
aú rofa samkvæmt vitnisburfíi Nýja Testamentisins. Hjá Luter
gæti um of friðsamlegrar sambúðar á milli liinna tveggja
ríkja, þar sem Nýja Testamentið gerir ráð fyrir baráttu og
reikningsskilum, því sem nefnt hefur verið „Infragestellung
allra jarðneskra Iiluta. Að lokum er sýnt fram á, að tveggj3'
ríkja-kenningin feli í sér rangtúlkun á endurlausnarstarfi
Jesú Krists, að það taki ekki til sköpunarinnar sem slíkrar, og
því verði sköpunarformin, „die Schöpfungsordnungen“ t. <k
ríkisvaldið, borgaraleg löggjöf, siðvenjur, o. s. frv., ósnortin of
raunveruleika endurlausnarinnar.
Tökum vér þessa gagnrýni sem mest saman, má segja,
tveggja-ríkja-kenningin bregði upp mynd af Christolognii
soteriologiu, og eskatologiu Nýja Testamentisins á þann hatt?
að mjög orki tvímælis, hvort liún stenzt samanburð við hinn
bibh'ulega boðskaj). Margir eru Jiví þeirrar skoðunar, þar a
meðal sá sem þetta ritar, að brýna nauðsyn beri til þess aí’
taka tveggja-ríkja-kenninguna til rækilegrar endurskoðunan
þar sem augljóst ætti að vera, að kirkjunni stafar mikill hásk'
af villandi grundvallarkenningu einmitt á því sviði, þar sen'
ríður hvað mest _á skýrleika og klárum svörum, nefnilega a
sviði liinnar þjóðfélagslegii ábyrgðar kirkjunnar. Væri þa‘
athugað, livern þált þessi kenning hefur átl í því að motf
stefnu íslenzku kirkjunnar allt til þessa dags, þá mætti víða'
sjá merki liennar en margan grunar.
Verður ekki frekar rætt um tveggja-ríkja-kenninguna a‘^
sinni, lieldur teljum vér tímabært að meiri gaumur sé
að játningunni um konungsveldi Jesú Krists og livaða
sú játning hefur á stöðu og lilutverk kirkjunnar í nútímaþjóo"
félagi.
Hið fyrsta og tvímælalaust hið mikilvægasta sem segja he'
um játninguna um konungsvehli Krists. og hvað í þeirri jat11'
ingu felst með tilliti til þjóðfélagslegrar ábyrgðar kirkjunní"-
er, að nauðsynlegt er að gera sér grein fyrir, hvers eSlis ]»®sS
játning er. Hér er oss ekki gefin rétt ein formúlan, sem ve'
meðhöndlum að eigin geðþótta í því skyni að fá svar V1‘
áleitnum spurningum.
1 raun er alrangt að tala um, að vér meðhöndlum eitt eða
annað í ]»essu sambandi, ]>ví að það er einmitt hið gagnstæ0
gefin"
áhrif