Kirkjuritið - 01.01.1968, Blaðsíða 29

KIRKJURITIÐ
23
legt að láta sér koma til liugar að ekki sé rætt og frætt um
kynferðismál. Það eru almenn mál, sem mikið koma við sögu.
Hvort þau eru of lítið eða mikið á dagskrá sem stendur verður
ekki rakið liér.
En ég get ekki sætt mig við að trúmálin séu það lítilsverð
að þau liljóti ekki eins að vera til umræðu. Og er víst að síður
þurfi að auka fræðsluna um þau en kynlífið?
Ég verð að játa að ég og flestir í æsku minni voru aldir
upp í þeirri skoðun að trúmálin væru mestu málin í heimi.
Og mér finnst enn ástæða lil að ræða það, veit ekki til að
það hafi verið afsannað.
En fyrst og fremst kemst ég ekki lijá því að spyrja hvernig
a því standi, ef svo er komið, að ungt fólk minnist aldrei á
trúmál. Hver eigi sök á því.
Guði sé lof að trúfrelsi er í þessu landi.
„Herra Christian
lierskip sendi
tvö á Eyjafjörð
með trú lireina.“
Slíkt trúboð er álíka illt og þegar vantrúarmenn ofsækja
trúaða menn og þvinga þá til að ganga af trúnni.
En ummæli stúlkunnar læddu þeim grun að mér, að við
kirkjunnar menn ættum ef til vill ekki minnstan þátt í því
að menn tala ekki að ráði um trúmál. Við leggjum þau ef til
yill of lítið fram sem umræðugrundvöll en of mikið sem ein-
haefar fullyrðingar og ómótmælanlegar staðhæfingar. Þetta er
1 aðra röndina efa og gagnrýniöld. Og þótt ég sé þess fullviss
að til eru meginatriði í trúmálunum, sem kirkjan getur ekki
kvikað frá, er margt nú sem fyrr umdeilanlegt í kenningunni.
Guðfræði okkar aldar er ekkert frekar óskeikul en fyrri alda.
Ég trúi því að það mikilsverðasta í kristnum boðskap komi
skírt úr hverjum umræðueldi og að það vafasama þurfi að
skírast.
Þögnin er hættulegust. Hún er dauðamerki.