Kirkjuritið - 01.01.1968, Blaðsíða 20

14
KIRKJURITIÐ
varnar og lialda því blákalt fram að negrar séu minni-
liáttar að eðlisfari. Slíkt er forsmán, bræður mínir og brýtur
í bága við allt, sem kristin trú berst fyrir. Ég neyðist til að
endurtaka það, sem ég áður bef sagt fjölmörgum kristnum
mönnum, að í Kristi „er ekki Gyðingur né grískur, ekki þræll
né frjáls maður, ekki karl né kona. Allir eru eitt í samfélag-
inu við Krist.“ Ennfremur kemst ég ekki lijá að rifja upp
þau ummæli, sem ég lét falla á Areopagus: „Guð sem gjörði
beiminn og allt sem í lionum er — liann lét út frá einurn
sérhverja þjóð manna byggja allt yfirborð jarðarinnar.“
Sakir þessa lilýt ég, amerísku bræður mínir, að skora mjög
eindregið á yður að afmá liverja minnstu tilhneigingu til að-
greiningar. Aðgreiningin er lirópandi afneitun einingar vorrar
í Kristi. Hún veldur klofningi í stað samtengingar og með-
höndlar mannverur eins og dauða bluti. Hún eitrar sálirnar
og er persónuleikanum til niðurdreps. Hún þrýstir falskri
minnimáttarkennd upp á hinn kúgaða, en fyllir kúgarann
fölskum og uppblásnum yfirburðarbroka. Spillt samskipti
koma í veg fyrir raunverulegt bræðralag. Meginbugsjónir
kristninnar eru í beinni þversögn við þá skoðun, sem veldur
aðgreining kynflokkanna.
Ég lieiðra bæstarétt yðar sem fellt liefur sögufrægan úrskurð
í aðgreiningarmálinu og einnig þá menn, sem því liafa fagnað
sem stórfenglegu siðferðislegu framstigi. En samtímis liefur
mér borist til eyrna, að nokkrir bræðranna liafi efnt til opin-
berra mótmæla og að á löggjafarsamkundum liafi verið liróp-
að upp um ,,ógildingu“ og „neitunarvald.“ Þar sem Ijóst er að
þessum bræðrum er dulið eiginlegt eðli lýðræðis og kristin-
dóms, áminni ég sérbvern yðar uni að leitast við að snúa þeim
með þolgæði til rétts vegar. Opnið augu jieirra fvrir jiví, að
við Jiað að berjast gegn samblendninni rísa Jieir ekki einvörð-
ungu gegn ágætustu boðum lýðræðis yðar, en einnig eilífum
lögmálum Guðs.
Sú er von mín, að amerísku kirkjurnar eigi eftir að eiga
mikla lilutdeild í Jiví að kveða aðgreininguna niður. Það bef-
ur verið skylda kirkjunnar frá öndverðu að víkka sjónliring
manna og segja úreltu fyrirkomulagi stríð á bendur. Kirkj-
unni ber að berjast fyrir þjóðfélagslegum umbótum. Fyrst og
fremst verðið þér að koma Jiví í kring að kirkjan varpi að-