Kirkjuritið - 01.01.1968, Blaðsíða 23

Kirkjuritið - 01.01.1968, Blaðsíða 23
KIRKJURITIÐ 17 Þetta bréf, og sjálfur verð’ ég að lialda til Makedoníu, því að þaðan liefur borist eindregin lijálparbeiðni. En áður en eg lýk máli mínu má ég til að segja það sama við yður og eg skrifaði söfnuðinum í Korintuborg, að kærleikurinn er mestur í heimi. Um aldaraðir liafa menn leitast við að upp- gotva liið æðsta góða. Það hefur verið megin spurning sið- fræðinnar. Það var ein af liöfuðspurningum grísku heim- spekinnar. Epikúrearnir og Stoikarnir reyndu að svara lienni, einnig Platón og Aristóteles. Hvað er summum hon- Uln lífsins? Ameríka, ég hygg mig liafa fundið svarið. Ég l'ef uppgötvað að kærleikurinn er hið æðsta góða. Hann er rótlægasta meginregla alheimsins. Hann er mesta sameiningar- afl lífsins. Guð er kærleikur. Sá, sem á kærleikann, hefur ráðið gátu hins sanna raunveruleika; sá sem fullur er af hatri Iiangir á þverhníptri bjargbrún tortímingarinnar. Amerísku bræður mínir, þér kunnið að kunna enska tungu ut í yztu æsar, og geta tileinkað yður liina fullkomnustu málssnilld, en þótt þér töluðuð tungum manna og engla, eu hefðuð ekki kærleikann, yrðuð þér ldjómandi málniur eða hvellandi bjalla. Þér kunnið að vera færir um að flytja vísindalega spádóma °fí skilja eðli og gang öreindanna, þér getið brotist inn í nægtahúr náttúrunnar og sótt þangað margs konar nýjungar, bér getið megnað að beita vísindalegum aðferðum til þess •trasta svo að þér eignist alla þekkingu, og þér getið stært vðiir af stórkostlegum menntastofnunum og óendanlegum Prófstigum; en án kærleika er þetta allt einskis vert. Ennfremur, bræður mínir, þótt þér gæfuð eignir yðar til títatarkaupa handa fátækum, þótt þér legðuð fram stórfé í góðgerðarskyni, og væruð fremstir í mannúðarstarfsemi, en l'efðuð ekki kærleika, kæmi miskunnsemi yðar að engu lialdi. Og þótt þér framselduð líkama yðar til þess að þér Vrðuð brenndir og til píslarvættis, svo að fórnarblóð yðar yrði komandi kynslóðum tákn og þúsundir heiðruðu yður sem mestu lietjur lieimsins; ef þér ættuð ekki kærleikann, v*ri hlóði yðar jafnvel útliellt til ónýtis. Þér verðið að opna augu yðar og sjá, að maður getur verið sjálfhverfur í sjálfs- afneitun og eigingjarn í sjálfsfórn. Hann getur miklast af 2
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.