Kirkjuritið - 01.01.1968, Blaðsíða 38

Sigurd Lund:
Gagnrýni er ekki einhlít
Þess er liollt að minnast — á siðbótarafmælinu, — að það
var ekki gagnrýnin, er skóp siðbótina, lieldur endurfundur
fagnaðarerindisins. Einkenni siðbótarinnar var ekki andvarp-
ið, heldur söngurinn.
Gagnrýni er nauðsynleg, einkum sjálfsgagnrýni. En ekki er
öll gagnrýni heilbrigð.
Við virðumst nú stödd á tímaskeiði. er mótast af næsta
einstrengingslegu niðurrifi. Allt er gagnrýnt. Biblía og játning,
safnaðarlíf og kristniboð, kristið siðgæði og menningarframlag,
helgisiðir og predikun. Gagnrýnin kemur utan að og innan að.
Kröftugust og liáværust innan að.
Við liöfum það á tilfinningunni, að guðfræðileg og kirkjuleg
gagnrýni samtíðarinnar sé að verulegum hluta án jafnvægis,
— einldiða og þess vegna ósönn, — án tára og þess vegna
ókristileg, — án þess að neitt betra sé á að benda í staðinn
og þess vegna í eðli sínu raunverulega af liinu illa (demonisk).
Því að skrifað stendur: „Ekki gaf Guð oss anda hugleysis“.
Þá vitum við, livaðan liann kemur.
Það er oft útlátalítið að gagnrýna. — Til þess þarf hvorki
neitt sérstakt gáfnaljós, — né mikinn anda. Það er yfirleitt
tiltölulega einfalt og auðvelt að rífa niður.
Uppbyggingin gjiirir meiri kröfur. Þar er nauðsynlegt að
vita, bvað fvrir vakir, óbjákvæmilegt að hugsa málin til blítar
og gjöra sér grein fvrir því, livort bið nýja sé raunhæft, —
áður en bið gamla er rifið niður.
Það var boðskapurinn og gleðin, er bar siðbótina uppi.
Kirkjugagnrýnin fór með, — hún befði e. t. v. getað leitt til
umbóta, en ekki til siðbótar.