Kirkjuritið - 01.02.1968, Síða 20

66
KIIIKJURITIÐ
annað þar f'ram eflir götunum. Sumt af þessu blómgast á ein-
um stað, annað á öðrum. Tilraunaáhuginn er tákn vakandi
safnaðarlífs. Víst má við því búast að eittlivert framtak strancli
livar sem er. En svo geta önnur sund opnast. Og það kallar á
ný á kraftana.
Aðferðirnar skipta ekki mestu máli. Höfuðatriðið er ævin-
lega að orð Guðs fái að njóta sín.
Ég get ekki séð að God-is-dead-guðfræðin né sú lieimsbyggju-
skoðun sem lienni er samliliða ei>;i nokkur verule" ítök liér i
Noregi eins og stendur. Bultmann ekki heldur. Helztu mennta-
menn okkar á sviði guðfræðinnar skipa þýðingarmestu pró-
fessorsembættin í guðfræðideildunum. Þó verður þess að geta,
að það var norskri guðfræði mikill skaði, þegar prófessor
Nils Akstrup Dalil livarf fyrir nokkrum árum frá háskólan-
um í Osló og settist á liliðstæðan kennarastól í Bandaríkjununi-
UM DÓMSÝKI
Því meir sem árin færast yfir verður manni erfiðara um og raunaf
ógerlegt að dæma aðra. Ekki einvörðungu vegna þess, að maður kciinif
þess að möguleiki alls ills býr í eigin sál. Eða næstum alls. Hitt keniuf
líka til að maður kynnist æ fleirum, og þeim mun nær scm þeir standu
oss, þeim mun ljósara verður oss að einn af ástvinunum liefur þennan
veikleikann og annar er með þessum og þessum bresti. Vonska mannaiu'8
verður oss þess vegna þjáning. En allur dómur er útilokaður. —
Gunnel Vallguisl■
SKAMMHENDA. (FIÐLULAG)
Þó að lilíða leiki í lyndi og létti kvíða,
saint vill tíðum sóa yndi sorgin stríða.
J