Kirkjuritið - 01.02.1968, Síða 26

72
KIRKJURITIÐ
ur tíiua til að lilusta ofí hæfileika til að skilja og hughreysta.
Ekki tímabundinn skrifstofumaður, sem bíður með óþreyju
lokunartímans. Díakónístarf kirkjunnar þarf að vera í sani-
viniiu við almannalijálpina, beita þar álirifum sínum og veita
lienni fyllingu. Sérstaklega er aðkallandi, að heina díakóní-
starfinu að þeim, sem eiga við afbrigðileg vandamál að stríða,
eru lamaðir, vangefnir eða þ. u. 1., hjálpa þeim að lifa sem
eðlilegustu lífi í samfélagi við aniiað' fólk.
„Det finns mánga manniskor, som suckar i sömnlösa natter.
Ingen frágar efter min sjal. Diakonin har den största av alla
motiveringar. Gá i Guds namn med tjanande ocli lijalp till
liela manniskan. För vi lever inte av valfárd allena men av
vart ord som utgár av Guds mund.“ (Margur maðurinn andvarp-
ar á andvökunóttum. Enginn lætur sál mína sig neinu skipta.
Verkefni díakoni hlasa alls staðar við. Farið í guðsfriði og
vcitið öllum hjálp og þjónustu því að við lifum ekki af vel-
megun einni saman en af sérhverju orði, sem framgengur af
Guðs munni.“) Þannig komst að orði félagsmálaráðherra Norð-
manna, Egill Aarvik. Þeir eru ríkir Norðmenn, að eiga svo
aktívan kristninnar mann í ráðherrastóli, sem hann er.
Og hann bætti við eitthvað á þessa leið: Það er líkt og nú-
tímamanneskjan liafi losnað úr rétta samhengi, tapað þvi
sem lienni tilheyrir. Það er eitthvert heimilisleysi yfir lífshátt-
um vorum. Þó er manneskjan ekki raunverulega heimilislatis
fyrr en hún hefur glatað guðstrú sinni. Velmegun eykst með
ári liverju, samliliða vex fjöldi taugasjúklinga. Norðmenn eta
árlega 14 tonn af taugaróandi meðulum og kemur þó vart að
gagni. Spurning, livorl vel skipulögð kristin þjónusta gerði
ekki meira gagn.
Sálgæzla var mikið á dagskrá og menntun þar að lútandi-
Um þær umræður ætla ég ekki að fjölyrða að sinni. Læt nægja
að vitna örlítið í fyrirlestur Jörgen Böglis, dómprófasts í Ár-
hus, en hann segir: „Det er ikke uforstáeligt, at patienterne
kommer til at mærke, at lægen ser patientens gudsforliohl
som en del af sygdommen. Men her er netop punktet, hvor
det offentlige og kirken skulle arbejde sammen. Desværre sker
det alt for sjældent. Det er máske nok almindeligt, at en præst
overtaler et sygt menneske til at drage en psykiater ind i sin
situation. Det omvendte sker overordentlig sjældent. Resultatet