Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.02.1968, Qupperneq 26

Kirkjuritið - 01.02.1968, Qupperneq 26
72 KIRKJURITIÐ ur tíiua til að lilusta ofí hæfileika til að skilja og hughreysta. Ekki tímabundinn skrifstofumaður, sem bíður með óþreyju lokunartímans. Díakónístarf kirkjunnar þarf að vera í sani- viniiu við almannalijálpina, beita þar álirifum sínum og veita lienni fyllingu. Sérstaklega er aðkallandi, að heina díakóní- starfinu að þeim, sem eiga við afbrigðileg vandamál að stríða, eru lamaðir, vangefnir eða þ. u. 1., hjálpa þeim að lifa sem eðlilegustu lífi í samfélagi við aniiað' fólk. „Det finns mánga manniskor, som suckar i sömnlösa natter. Ingen frágar efter min sjal. Diakonin har den största av alla motiveringar. Gá i Guds namn med tjanande ocli lijalp till liela manniskan. För vi lever inte av valfárd allena men av vart ord som utgár av Guds mund.“ (Margur maðurinn andvarp- ar á andvökunóttum. Enginn lætur sál mína sig neinu skipta. Verkefni díakoni hlasa alls staðar við. Farið í guðsfriði og vcitið öllum hjálp og þjónustu því að við lifum ekki af vel- megun einni saman en af sérhverju orði, sem framgengur af Guðs munni.“) Þannig komst að orði félagsmálaráðherra Norð- manna, Egill Aarvik. Þeir eru ríkir Norðmenn, að eiga svo aktívan kristninnar mann í ráðherrastóli, sem hann er. Og hann bætti við eitthvað á þessa leið: Það er líkt og nú- tímamanneskjan liafi losnað úr rétta samhengi, tapað þvi sem lienni tilheyrir. Það er eitthvert heimilisleysi yfir lífshátt- um vorum. Þó er manneskjan ekki raunverulega heimilislatis fyrr en hún hefur glatað guðstrú sinni. Velmegun eykst með ári liverju, samliliða vex fjöldi taugasjúklinga. Norðmenn eta árlega 14 tonn af taugaróandi meðulum og kemur þó vart að gagni. Spurning, livorl vel skipulögð kristin þjónusta gerði ekki meira gagn. Sálgæzla var mikið á dagskrá og menntun þar að lútandi- Um þær umræður ætla ég ekki að fjölyrða að sinni. Læt nægja að vitna örlítið í fyrirlestur Jörgen Böglis, dómprófasts í Ár- hus, en hann segir: „Det er ikke uforstáeligt, at patienterne kommer til at mærke, at lægen ser patientens gudsforliohl som en del af sygdommen. Men her er netop punktet, hvor det offentlige og kirken skulle arbejde sammen. Desværre sker det alt for sjældent. Det er máske nok almindeligt, at en præst overtaler et sygt menneske til at drage en psykiater ind i sin situation. Det omvendte sker overordentlig sjældent. Resultatet

x

Kirkjuritið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.