Kirkjuritið - 01.02.1968, Blaðsíða 42

Odd Schöyen Paulsen:
í ellivist
(Finnsk saga)
Ég liúki og liugsa um börnin mín. Sit hér í sætinu mínu á
elliheimilinu. Grár og ömulegur húsveggur er það eina, seni
ég sé út um gluggann. Nema ég standi vift' liann, þá sé ég niður
á gráa og óyndislega götu.
Ég er gömul og farin. Hef stafinn minn við hendina. Á svo
hágt með að ganga nokkuð. Ég er orðin ósköp hrum, á varla
langt eftir.
Ástæðan til þess að ég fór á elliheimilið var sú að ég átti
ekki annað athvarf. Gömul móðir og amma er til svo mikilla
óþæginda, þarf allt til annarra að sækja.
Kytran okkar var lítil en samt komust þar margir fyrir.
Þess er gott að minnast. Svo þröng sem hún var var þar rúm
fyrir okkur öll, okkur Iijónin bæði og börnin okkar fimm.
Maðurinn minn er nú ekki lengur á lífi. En börnin eru
lifandi: þrír fullorðnir synir og tvær uppkomnar dætur. ÖH
eru þau gift og eiga börn. Margrét héfur dottið í lukkupott-
inn. Maðurinn hennar leggur lienni allt upp í hendumar, sem
konu getur látið sig dreyma um. Þau húa í fallegu nýtízku
liúsi með sjö herbergjum og liafa þjónustustúlku eins og.
gefur að skilja. Hana skortir ekkert. Þau Iijónin ferðast oft
til útlanda. Hún Margrét baðar í rósum, hún gengur ríkulega
til fara og hefur smábíl til afnota.
Hún skrapp til mín liingað á ellilieimilið fyrir tveim mán-
uðum. Hún var ákaflega tímabundin, sagðist vera boðin í te-
drykkju til vinkonu sinnar og gat þess vegna ekki staðið við
lengur en í tíu mínútur. En hún færði mér glaðning: tvípund
af appelsínum. Og þegar liún fór klajtpaði hún á vangann á
mér og sagði: „Ég lít hráðum inn aftur, mamma!“