Kirkjuritið - 01.05.1969, Qupperneq 10

200
KIRKJUR ITIÐ
Dæmin þar að lútandi eru svo niörg, að þar er allur þriggja
ára starfsferill lians. I kenningu lians og verkum ber allt að
þeim brunni.
Þetta er örugglega ástæðan fyrir vinsældum lians, sem text-
inn lætur í ljós. — Þeir háu berrar, sem um guðsdýrkun sáu i
musterinu, gátu ekki séð bvað þeir áttu að gera til að lífláta
hann, — „])ví að allur lýðurinn bélt sér fast að honum og
lilýddi á bann.“ (Lúkas 19,48).
Þegar Kristur talaði kvað við allt annan tón. Þeim var sagt
frá Guði lijartans, kærleikans og miskunnsemdanna, — og þa
kviknaði ljós vonar og lijálpar. — Það bafði allur fjöldinn
ablrei séð lýsa áður, — og þeim var blýtt til mannsins, sem
gat opinberað þeim þann sannleik. —
Samúðin er dýrmæt. — Listin að lifa í kristnu þjóðfélagi er
tjáð í þessu eina orði. — Þegar við erum að keppa eftir æðn
menningu og fullkomnun eins og við ímyndum okkur að fyrir-
myndar sambúð eigi að vera, — þá er þetta lykillinn. Hann
opnar unaðsbeima, — leiðir okkur inn í ákjósanlegt hugarfar
svo að við göngum bjartar brautir andans. — Sambúðin er tvi-
þætt, að setja sig í spor annarra í gleði þeirra og sorg, — að
finna sjálfan sig í þeim liug, sem náungi manns hefir, — þegar
bann er glaður, og þegar liann er hryggur.
„Verið í bróðurkærleikanum ástúðlegir hver við annan“ —
(Róm. 12,10). Fagnið með fagnendum og grátið með grát-
endum. Berið sama hug liver til annars. (Róm. 12,15) —
Kristin trú hvetur þannig til stamúðar, og lætur ekki sitja við
orðin tóm, því að enginn kristindómur er til í orðum einum-
heldur í verkunum líka. — Þegar við tölum um lifandi trú, þa
er það vegna þess að orð og verk eru eitt og hið sama. —'
Þessu lýsir eitt af skáldum okkar undur vel í ritgerð og
skrifar:
„Við barn sem í dag grætur af því að það fær ekki mjólkiir-
lögg tjóir lítt að segja: Ég bef ágæla kenningu viðvíkjandi þér,
og ef hún verður framkvæmd mun liún lækna öll börn í heinu
af hungri einhvern tíma seinna . . . ekkert getur lijálpað í dag
nema galdur einnar brauðsneiðar og mjólkurbolla . .“ (Halldor
Laxness: Uppliaf mannúðarstefnu bls. 214).
Sem betur fer er margur ríkur af samúð. Jónas Hallgrínisson
lýsir þeirri manngerð bezt, er bann segir í kvæðinu Móðurást: