Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 29

A5 þessu sinni var hins vegar ekki
fámenni né einsöngur í kirkjunni, held-
ur þúsund radda kór. Hafði Torsten
Josephsson við orð, að þá stund hefði
hann lifað einna stærsta í starfi sínu,
Því að honum hefði fundizt sem hann
væri kominn til himins.
I grasgarðinum
Sunnudag, 10. ágúst, söfnuðust þátt-
takendur stúdentamótsins saman í
Laugardalsgarði, og var þar efnt til
útisamkomu, sem var býsna vel sótt.
Má telja víst, að sú samkoma hafi
verið bezt sótt af öllum samkomum
æótsins, þótt ekki yrði talningu við
komið. Á þeirri samkomu fengu Reyk-
víkingar að sjá Thorsten Josephsson í
essinu sínu, því að þar stjórnaði hann
söng af miklum krafti, barnslegur og
einlægur, að sínum hætti. Annar ræðu-
æanna á samkomunni var norskur
Prestur, George Johnsen, sem lítillega
yar nefndur hér áður. Var ræða hans
fúlkuð, og var hún einföld og skýr,
vakti tvímælalaust talsverða athygli.
Af ásettu ráði er íslenzkra ræðumanna
engu getið í spjalli þessu og raun-
ar ekki allra erlendra heldur, en
^eorge Johnsen kemur til orða, því að
Þeir síra Jón og Gísli hafa hann í
^iklum metum af fyrri kynnum.
'— Hann var starfsmaður norsku
stúdentahreyfingarinnar í mörg ár, seg-
lr sira Jón. En síðan hefur hann verið
sóknarprestur og er nú þjónandi í
Krtstiansand. Hann hefur ennfremur
starfað á vegum „Norsk Missionsel-
skab“, sem er eitt stærsta kristniboðs-
félag í Noregi og hefur miðstöð stna
í Stafangri. Hann hefur skrifað margar
góðar bækur og unnið mikið með
ungu fólki. Hann er meðal þeirra, sem
eru svo skýrir og einfaldir, að gott er
að skilja þá. Hann ber fagnaðarerindið
fram svo Ijóst, að auðvelt er að átta
sig á, hvað hann er að fara-
Og hér við bætir síra Arngrímur:
— Ákaflega myndrænn, — einmitt
á þann veg, sem fólk skilur vel, ekkert
hátt upp hafinn.
George Johnsen var einnig ræðu-
maður á kristniboðssamkomu í Laug-
ardalshöll að kvöldi sama sunnudags,
og eru allir þátttakendur í spjalli þessu
sammála um, að ræða hans þar hafi
verið eftirminnileg.
Hins vegar mun útisamkoman í
garðinum naumast verða eins lengi í
minnum höfð og útisamkoma, sem
haldin var á Arnarhóli, þegar stúd-
entamótið stóð í Reykjavík 1950. Ber
einkum tvennt til.i fyrsta lagi er Arnar-
hóll svipmeiri fundarstaður en Laugar-
dalsgarður, þótt góður sé, og úti-
samkomur á Arnarhóli vekja því miklu
meiri athygli, ef vel eru sóttar. Og
samkoman á Arnarhóli var mjög vel
sótt um árið. í öðru lagi vakti það all-
mikla athygli sumarið 1950, að helli-
rigning var fyrri hluta samkomudags-
ins, en þá stund, sem samkoman stóð
á hólnum, var þurrt og jafnvel nokkurt
sólskin. Ræðumenn á samkomunni
voru síra Friðrik Friðriksson og Halles-
by, prófessor, og hafði Hallesby pred-
ikað við messu í Dómkirkjunni fyrir
hádegi. Þeirri messu var útvarpað, og
vissi alþjóð því, að prófessorinn hafði
beðið áheyrendur sína að sameinast í
267