Kirkjuritið - 01.12.1975, Blaðsíða 68

sem Rahner flutti á ráðstefnu fangels-
ispresta í Innsbruck 1959. Þrátt fyrir
sína ákveðnu og afmörkuðu yfirskrift
hygg ég, að grein þessi eigi sér mjög
almenna og sterka skírskotun til krist-
inna manna, lærðra sem leikra, þar
sem hún snertir hin dýpstu rök í trú-
arvitund þeirra. Vænti ég þess, að
ÞJÓNUSTA FANGELSISPRESTA
Þér prestar, sem þjónið í fangelsum,
hafið komið hér saman stundarkorn til
hugleiðingar um starf yðar. Tilgangur
þessarar stundar er engan veginn sá
að reyna að finna út leiðir til þess,
að starfshlutverk yðar megi gefa af sér
ávöxt og blessun til handa þeim, sem
faldir eru umsjá yðar, heldur á hún að
beinast að þeirri hugsun, hvernig slík-
ur prestur með þvílík verkefni megi
sjálfur finna Guð. Þetta táknar ekki,
að verið sé að breyta ósíngjarnri
aðstoð við aðra menn eða kristnum
náungakærleika í einhverja sérplægni.
Vér erum aðeins að ítreka þá einföldu
grundvallarstaðreynd, að í lífi voru
sem presta getum vér því aðeins þjón-
að öðrum, að vér séum sjálfir fullir
náðar hans, sem vér berum vitni og
eigum að miðla til annarra manna —
í orði hans, sakramentum og náðar-
áhrifamikil útlegging Rahners á þess-
um sígildu sannindum nái þeim til-
gangi sínum að höfða til innri skiln-
ings og hræra við lífsafstöðu lesenda
þrátt fyrir sviplítinn búning í þýðingu
minni.
J. V. J.
gjöfum. Embættisþjónusta vor sem
slík eða krafturinn á bak við opus
operatum* fær engu um þokað í þess-
um efnum af sjálfu sér.
Því að hvort tveggja verða mennirnir
að meðtaka af opnum huga, ef þetta
á að ná sínum áhrifum. En þjónust-
unni verður aðeins veitt viðtaka, ef
þeir, sem inna hana af hendi, eru fser-
ir um að gera trúanlega sína sönnu
boðun og náð Guðs með göfugu,
kristnu líferni þeirra sjálfra. Eigi held-
ur getur maður einfaldlega sagt sem
svo, að ósíngjörn þjónusta sé í eðli
sínu heilög og að því frekar sem mað-
ur gleymi sjálfum sér í þjónustunni
við aðra og deyi sjálfum sér, þeim
mun fremur verði hann fullur náðar
Guðs og þeim mun hæfari til að ávinna
náunga sinn með vitnisburði Anda oQ
kraftar. í jákvæðum skilningi er þessi
*) Þ. e., að sakramenti er í sjálfu sér náðar-
meðal Guðs, óháð verðleikum prestsins eða
viðtakandans, ex opere operato, ,,af framkvæmd
verksins" (réttri helgunarathöfn prests eða
biskups). En þrátt fyrir hlutlægt gildi þess sem
náðarmeðals er verkun þess ýmsum skilyrð-
um háð, s s. iðrun eða trú, jákvæðri yfirbótar-
hugsun eða kærleiksvilja viðtakandans. En
neikvæð afstaða hans verður hindrun [ vegi
þess, að náðarmeðalið fái haft sín heilnæmu
áhrif á manninn. Þannig meðtaka allir viðtak-
endur virkilegt náðarmeðal Guðs í heilögu
altarissakramenti (sem felur f sér, ex opere
operato, raunverulega nálægð Krists), en hugs-
anlegt er, að einhverjir fái ekki notið helg-
andi áhrifa þess vegna vanhæfis eða rriót
stöðu við náðina. Helgunargildið er samt sem
áður til staðar i sakramentinu sjálfu. (Aths-
þýð.).
306