Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 72

verið veitt viðtaka hjá Guði vegna
þess, að það var gott, í stað þess að
trúa því, að það, sem vissulega var
glatað, hafi verið meðtekið, til þess
að það yrði síðan gjört gott). Vér verð-
um að íhuga þann sannleika og taka
við honum í trú og gegn vorri eigin
„reynslu", að Drottinn sé í þessum
glötuðu einstaklingum, sem vér hittum
í fangelsunum; að hann sé í þeim fyrir
sakir vilja hans til kærleika, sem kallar
með nafni til sín allsleysið og hið glat-
aða og endurskapar það; — já, í þess-
um mönnum, fyrir langlundargeð hans,
fyrir hinn almáttka kraft, sem sér —
jafnvel í þessum smáskammti af eymd
heimsins — einstakling, eilíft líf, bróð-
ur hins holdtekna Orðs Guðs, ástfólg-
inn mann, þann sem Guðdómurinn auð-
sýnir fullkomna alvöru; hann sér hann
á þennan hátt, eða öllu heldur skapar
hann þannig, með því að líta hann í
kærleika. Sannarlega er hann í þeim,
því að frumleyndardómur þess kær-
leika, sem skapar menn og gjörir þá
nýja, sem er Guð sjálfur, verður ekki
skilinn — og þar með verður kjarni
kristindómsins gersamlega misskilinn
— nema þessi ótrúlegi, fjarstæðu-
kenndi sannleiki, með sinni gagngeru
umvendingu á allri vorri skammsýnu
reynslu, sé skilyrðislaust meðtekinn í
trú.
En ef vér viljum skilja orð Drottins
vors og finna hann í föngunum, verðum
vér ekki aðeins að hugleiða í trú og
bæn þau sannindi, að hann er í þeim;
vér verðum einnig og jafnvel ennþá
frekar að hugleiða það, hvernig vér
getum fundið hann í þeim. Því að þetta
er hin skelfilega hætta: að oss getur
mistekizt að bera kennsl á hann, jafn-
vel þótt hann sé í þessum glötuðu,
ólánsömu bræðrum sínum, þótt hann
sé eitt með þeim. Vér hneigjumst til
að ganga framhjá honum; augu vor
geta verið lukt aftur, hjörtu vor ónæm
og lokuð fyrir honum, svo að vér sjá-
um hann ekki. Á þessu tímaskeiði
trúar, en ekki fullrar andlegrar sjónar
(sbr. Róm 8:24n, I. Kor. 13:12, Hebr.
2:8c, 11:1 — innsk. þýð.), munum vér
reyndar aldrei finna hann nema í hul-
iðsgervi. Þegar efsti dagur rennur upp,
verðum vér enn meðal þeirra, sem
spyrja jafnforviða og þeir, sem ekki
hafa komið til Drottins og ekki fundu
hann: „Hvenær sáum vér þig í fangelsi
og vitjuðum þín?“ (Mt. 25:39,44). Svo
langt sem reynslan nær, verður þessu
alltaf þann veg farið. Oss mun virðast
sem það sé ekki hann og að ekki sé
mögulegt að finna hann í föngunum.
En þetta er einmitt það, sem kristin-
dómur er, þetta að finna, þegar vér
höldum að vér höfum ekki fundið, —
að sjá, þegar vér virðumst aðeins stara
inn í myrkrið, — að hafa eitthvað,
þegar vér höldum að vér höfum glatað
því. Og eins er því farið hér. Vér verð-
um að leita hans og finna hann í föng-
unum. Og það er ekki auðvelt. Það er
hægur vandinn að kannast ekki við
hann og ganga sem blindur framhjá
honum, einnig þegar þér eruð þarna
nærstaddir í fangelsunum og „gegnið
skyldum yðar“ eða þegar þér eruð
rómaðir fyrir að vera góðir fanga-
prestar.
Hvað merkir það að sjá Krist sjálf-
an í bræðrum hans í fangelsum? Fyrst
og fremst merkir það lotningarfulla
310