Kirkjuritið - 01.12.1975, Síða 76

vor, hinzti aflgjafinn til að elska ná-
unga vorn „allt til dauða". Vér virki-
lega deyjum vegna þessa kærleika;
en að deyja án örvæntingar (þar sem
örvæntingin bindur enda á kærleik-
ann) er einungis unnt, ef vér deyjum
inn í hið eilífa líf Guðs. Vér verð-
um því að elska náunga vorn og
leita hans, en ekki vorrar eigin upp-
fyllingar og fullkomnunar. Þetta er
hins vegar aðeins unnt ,,að lokum“,
ef vér finnum Guð í því og ef þessi
kærleikur til náungans er umvafinn og
endurleystur, varðveittur og frelsaður
af kærleika Guðs, sem umlykur hann,
er vér finnum Guð í Kristi. Hver sá,
sem ofurselur sig þessu ævintýri
sjálfsdeyðingar í skilyrðislausum kær-
leika til náunga síns, mun þá finna
Guð, og hver sem finnur Guð getur
elskað náunga sinn eins og sjálfan
sig. Hann mun þá öðlast þann skýr-
leik sjónarinnar, sem heyrir til þeirri
trú, sem sér veruleika Guðs jafnvel í
hinum yfirgefnasta af öllum mönnum,
veruleika sem gerir hann sannarlega
verðugan þess að vera elskaður með
auðmjúkri lotningu.
Vér finnum Krist, Drottin vorn, í
föngunum. Vér verðum að finna hann
þar; þar er hann vissulega að finna,
og þar verður hann fundinn með þeim
ha?tti, að kynni vor af honum munu
einnig frelsa oss og gjöra oss ham-
ingjusama.
2. Vér sjálfir í föngunum
Vér finnum sjálfa oss í föngunum,
þegar vér sjáum í þeim hinn leynda
sannleika um vort eigið ástand.
Sérhver maður er sífellt að hlaup-
314
ast á brott frá sjálfum sér. Aðeins þeir
heilögu menn, sem náð hafa fullkomn-
un, gætu sagt, að þeir blekki sjálfa
sig ekki lengur varðandi ástand sitt.
Aðeins þeir fullkomnu hafa hætt að
bæla niður sannleikann frá Guði innra
með sér. Þann sannleika, að vér er-
um syndarar; þann sannleika, að vér
leitum vors eigin; þann sannleika, að
á þúsund mismunandi vegu, á grófan
hátt eða slægvísan, erum vér alltaf að
reyna að þjóna Guði og sjálfum oss;
þann sannleika, að vér erum huglausir,
makráðir, latir og þvermóðskufullir
þjónar Guðs; þann sannleika, að vér
gjörum ekki það, sem oss ber að
gjöra: að elska Guð af öllu hjarta voru
og öllum mætti vorum. Vér getum
tekið undir með Ritningunum og kenn-
ingu fornkirkjunnar um inntak þessa
niðurbælda sannleika og viðurkennt,
að vér erum ófrjálsir — fangar —•.
nema Andi Guðs, náð hans, endur-
leysi oss. Víst getum vér kallazt frjáls-
ir menn í borgaralegum og lagalegum
skilningi: vér getum verið ábyrgir
gerða vorra, ekki aðeins í augum
manna, heldur einnig í augum Guðs
og samkvæmt miskunnarfullum, rétt-
vísum dómi hans. En ef vér höfum ekki
verið endurleystir af Anda Guðs til
frelsis Krists, þá erum vér — þrátt
fyrir allt þetta veraldlega frelsi og til-
heyrandi ábyrgð þess í augum Guðs
— hjálparvana og vonlausir fangar í
fangelsi sektar vorrar, hins fjötraða
ástands vors, vanmáttar vors til sS
inna af hendi nokkurt verk oss til hjálp'
ræðis.
Og þeir menn, sem vér vitjum 1
fangelsi, eru ímynd þessa: ímynd allta