Kirkjuritið - 01.12.1975, Síða 77

Þeirra, sem sitja í myrkri og skugga
dauðans, fjötraðir í myrkvastofu síns
eigin hverfulleika, myrkvastofu þess
frelsis, sem hefur ekki enn verið end-
urleyst af Kristi og er ennþá þræl-
Þundið syndinni, holdinu og ofurvaldi
hins illa. Fangelsið, þar sem starf yð-
ar fer fram, er táknræn ímynd þessa
fangelsis heimsins, ekki í yfirborðs-
kenndum uppgerðarskilningi, heldur
imynd í merkingunni sönn og virkileg
opinberun, þar sem sýnilegur verður
hinn huldi veruleiki, sem gerist aug-
Ijós og áþreifanlegur í þessari raun-
verulegu táknmynd. Því að hverjar
svo sem hinar beinu orsakir fangelsa
°9 ástæðna fanganna kunna að vera,
þá er hin upprunalega orsök þeirra
sekt mannkynsins allt frá öndverðu,
sú sekt sem erfist með æxluninni
Qegnum alla persónubundna sekt ein-
staklinganna, sú sama sekt sem mætir
oss holdtekin í örbirgð, sjúkdómum
°9 óhamingju, sú sekt sem er voldug
©innig í voru lífi, svo að það, sem vér
köllum fangelsi og betrunarhús, er
einfaldlega, skv. kristnum skilningi,
óþreifanlegir fangaklefar í hinu eina
mikla fangelsi, sem kallað er í Ritn-
in9unni ,,heimurinn“, ,,öld þessi“,
”Þinn ilii heimur“, yfirráð furstans yf-
ir þessum heimi, ríki myrkravaldanna,
dauðans og illskunnar. Þegar þér
Qsngið úr yðar eigin umhverfi inn
' fangelsin, þá gangið þér ekki úr
Samræmisfullum heimi Ijóss og reglu
'nn í heim sektar og ófrelsis; þér hald-
'ó áfram að vera þar, sem þér hafið
ailtaf verið. Yður er einungis gert það
skiljanlegt, hvað verið hefur umhverfis
y®ur alla tíð: ófrelsi sektarinnar, prís-
undin sem einungis náð Krists getur
leyst oss úr til að hlotnast það frelsi,
sem Guðs börn hafa.
En nú kynni einhver að andmæla og
segja, að enda þótt allt sé þetta satt
og rétt, þá höfum nú einmitt vér verið
endurleystir og frelsaðir til þessa frels-
is og erum því ekki lengur þrælar synd-
ar, lögmáls, hégóma og dauða! Vér
erum frjálsir af þessu oki; vér vonum,
að svo sé; hvern dag styrkjum vér á
ný hjörtu vor í þessari von, sem kann
þó æði oft, því miður, að virðast von-
laus von. Á hverjum degi huggum vér
hjörtu vor aftur með þessari von, sem
trúin ein — og engin reynsla vor eða
fariseisk sjálfsvitund — getur gefið
oss. En með sama hætti má segja, að
svo lengi sem vér höldum áfram píla-
grímsgöngu lífsins í von, en ekki al-
sjáandi, og endurleysumst í voninni;
svo lengi sem vér erum enn á göng-
unni og höfum ekki náð takmarkinu,
þá erum vér ennþá eins og fangar,
sem fangelsisdyrnar opnast fyrir á
þessari sömu stundu og eru skyndi-
lega beðnir — með ófyrirséðu krafta-
verki náðarinnar — að rísa upp og
fara burt, eins og Pétur þegar engill-
inn birtist honum og laust á síðu hon-
um segjandi: ,,Rís upp skjótt, klæð þig
og fylgdu mér“ (Post. 12:7 8), um
leið og hlekkirnir falla af höndum vor-
um. Vér erum menn, sem hafa geng-
ið inn til frelsisins, og segja má, að
vér höfum höndlað það einmitt svo
framarlega sem vér hugsum ekki um
það sem eign, er taka megi sem gefna;
svo framarlega sem vér erum oss þess
meðvitandi, í ugg og ótta, hvaðan vér
komum; svo framarlega sem vér vit-
315
L