Kirkjuritið - 01.04.1978, Blaðsíða 18

Königsberg. Voru þeir að svipast eftir
samstarfsmanni, því að Callenberg
hafði áskotnazt fé, sem nota skyldi til
fjölgunar starfsmanna. Var Schultz þá
ráðinn til reynslu um sinn og þótti vel
takast. Síðan gerðist hann prestur í
Königsberg, en árið 1740 varð hann
eftirmaður Widmanns.
Hví ekki, — ef Guð vill?
,,Árið 1740 lagði Schultz af stað frá
Halle ásamt Manitiusi. Og næstu sext-
án árin var hann að mestu á ferð. Á-
form hans urðu æ víðfeðmari. Hann
stefndi að því að komast á hvern þann
stað, er Gyðingar kynnu að finnast á,
— hvorki meira sé minna. Hann ætlaði
sér að fara um þvera Asíu til Kína,
þaðan aftur til Persíu og Indlands,
þaðan aftur til Abessíníu og áfram
norður um Egyptaland og heim. Aldrei
komst hann þó svo langt. En auk þess
sem hann fór um Evrópu þvera og
endilanga, tókst honum og að komast
um mikinn hluta Litlu-Asíu, Sýrland,
Palestínu og Egyptaland. Hið ótrú-
lega tungumálanæmi hans kom honum
að miklu gagni. Auk þeirra þriggja
tungna, sem hann kunni frá bernsku,
varð hann talandi á flestum evrópskum
tungum, þar að auki á arabísku, sýr-
lenzku, persnesku, armenísku og
koptísku. Ekki var því nein furða, þótt
honum byðust margoft embætti við
háskóla. En ekkert gat snúið huga
hans frá kristniboðsstarfinu. Þó lét
hann tilleiðast að halda fyrirlestra við
Háskólann í Halle um tungumál í
Austurlöndum og skyld efni í hvíldar-
leyfum sínum.
Hann hafði undraverðan hæfileika
16
til að umgangast fólk, jafnt háa sem
lága. Gott dæmi þessa er sagan um
dvöl hans í Karlsruhe. Veitingakona '
húsi því, sem hann gisti, taldi hann
vera bakarasvein, vegna þess að hann
ræddi af mikilli þekkingu um þá iðn>
Undrun hennar varð því ósmá, er hún
rakst á hann skömmu síðar á tali við
Gyðing um Guðs ríki. Enn óx þó undr-
un hennar, er prófessor einn bauð
hinum ,,kæra vini sínum“ til miðdegiS'
verðar. Og hámarki náði þó undrunim
er markgreifinn, sem að völdum sat>
bauð honum í veizlu.
Hressilegt og aðlaðandi viðmó1
hans, hugkvæmni hans og skjót svór
opnuðu honum hvarvetna leiðir meða1
Gyðinga. Þegar hann, staddur í sam'
kunduhúsi í London, lauk upp Ritninð'
unni nákvæmlega þar, sem lesa skýló'
þann dag, spurðu menn hann undr'
andi: „Hvað kemur til þess, að þér er'
uð svo kunnugur Ritningunni?" svar'
aði hann umsvifalaust: „Hvað veldur
því, að þið Gyðingar hafið gley^4
Ritningunni?" Þannig var vakin lönð
unin til að heyra meira til hans, °9
svörin hafði hann ætíð á reiðuu1
höndum. Hann var spurður, hvermð
hann hefði lært að skilja og skýra Pitn
inguna svo vel. „Messías eða send1
menn hans hafa flutt öllum þjóðuó1
kenninguna um lífið," svaraði hann °9
vitnaði þar með til Jes. 49, 1—-6-‘
Svo segir í sögu Torms prófessors-
Þegar Schultz var á leið til
til að taka við starfi sínu, kom óen
við hjá presti einum í Berlín, er
ersdorf hét. Að gamni sínu sPut j
hann börn prests, hvort þau vildu e
slást í för með sér. Drengur, sem
A