Kirkjuritið - 01.09.1978, Blaðsíða 27

Svo biðum við þess saman, sem
koma skyldi. Hann hvarf yfir til hins
nýja lífs. -
Einu sinni ætlaði ég að fara til að
skíra barn á Enni, næsta bæ fyrir ofan
Blönduós. Þá var ég beðinn að koma
°9 skíra veikt barn á Blönduósi. Og
Það varð úr, að ég frestaði skírninni á
Enni í bili, en fór niður á Blönduós og
skírði þetta barn, sem þarvar. Það var
víst þungt haldið af lungnabólgu. Þar
voru foreldrar þess, og ég bað inni-
'e9e með fólkinu og það með mér. Og
barnið hresstist og lifirfram á þennan
^a9- - Ég er ekki að þakka það mín-
urn bænakrafti.
Síðan fór ég og skírði hitt barnið.
. ~ Ég man, að ég heyrði þig einu
sinni segja frá sérstæðri jarðarför
barns.
~~ Já, mér er sá atburður minnis-
staeður. Það var einn af þessum frost-
hörðu dögum með fjúki, eins og ger-
'st norðanlands. Kirkjan gamla á
Höskuldsstöðum var köld og vildi
snjóa inn í hana. Og þá var það, að ég
Þurfti að jarða barn, sem fæddist
andvana. Bóndinn af næsta bæ kom
með það, hélt á litlu, hvítu kistunni,
°9 piltur, sem var á bænum, var með
mértil að vera hringjari.
Eg hef haft þann sið, þegar ég hef
talað yfir litlum börnum að semja
aldrei neina ræðu, heldur tala beint
^PP úr mér, hafa bænagjörð frá eigin
rjósti. Ég hef ekki treyst mér til að
9era ræðu. Við vorum þarna. bónd-
'nn, pilturinn og ég, og ég talaði við
uð eins og bezt ég kunni. Mér
annst ég finna nálægð hans og al-
m®ttis hans, hversu hann gaf mér
nugsanir og bænakraft á þessari
stundu. Og þetta er ein af mínum
helgustu stundum í minningunni.
Síðan hringdi pilturinn, og barmð
vargrafið. -
Átján rúður brotnar á jólaföstu
Hér gerir síra Pétur nokkurn stanz i
frásögnum sínum, líkt og hann þurfi
að hvíla sig á minningunum ellegar
ná nýjum áttum. Að stundarkorn.
liðnu fer hann svo að segja frá_sér-
stæðri jólamessu á Höskuldsstöðum.
- Ég átti margar góðar stundir í
HöskuIdsstaðakirkju, þessu merka
húsi, sem síra Friðrik fermdist I og
síra Eggert Brím lét byggja. Hun var
stærsta kirkja í Húnavatnsprófasts-
dæmi, þangað til kirkjan kom á
Hvammstanga. Það hrikkt. m.k.ð .
henni,- þegar rok voru, og vildi snjóa
inn í hana. Og stundum fannst að-
komumönnum eins og þilið hreyfast,
þegar þeir sátu við það. En ég var
orðinn þessu svo vanur.
Svo var það á jólaföstu eitt s.nu, að
gerði eitt af þessum voða veðrum,
sem koma á ströndina í norð-austan-
átt. Ég man eftir, að einu sinni brotn-
uðu í slíku veðri sextán símastaurar á
milli Höskuldsstaða og næsta bæjar
af ísingu og fleiru. Þegar ég kem út í
þetta sinn á jólaföstunni, er veðrið
nokkuð farið að lægja. Þó var voða-
veður. Ég sé, að rúður eru farnar ur
kirkjunni og fögin líka og ætla að
opna kirkjuna, en þá er svo mikill
súgur, að ég get ekki opnað. Þá geng
ég til hliðar við hana að sunnanverðu
og lít inn í hana. Þá hefur altaris-
taflan, sem var gríðarlega stór, kast-
azt fram á gráturnar og átján rúður