Kirkjuritið - 01.09.1978, Blaðsíða 30

- Síra Jóhanni. Ég man eftir síra
Jóhanni Þorkelsyni og eins síra Ólafi,
Fríkirkjupresti. Ég mun hafa hlustað
á þá, þegar þeir voru enn þjónandi
prestar. Hann þótti ákaflega glæsi-
legur ræðumaður, síra Ólafur, að
hlusta á hann, en síra Jóhann var ekki
raddsterkur maður. En væru ræðurn-
ar prentaðar, þá var það snjallt hjá
síra Jóhanni.
Mér er ógleymanlegt eitt atvik. Það
var almennur kirkjufundur í húsi
KFUM undir forsæti Gísla Sveins-
sonar, og þá var verið að tala um hið
svonefnda dósentsmál Sigurðar Ein-
arssonar. Meðal annarra talaði ein-
hver kona utan af landi. Menn voru
ekki hrifnir af því, að hann yrði kenn-
ari í guðfræði. Hún táraðist, þegar
hún hafði lokið sinni ræðu. Og þá sló
nokkurri þögn á fólkið.
Síra Jóhann hafði setið þarna í
þvögunni. Menn töldu víst, að hann
mundi lítið heyra af þessu. En allt í
einu stendur hann upp og segir:
„Hvað eruð þið að tala um Sigurð
Einarsson? Sigurður Einarsson er
góöur maöur."..
Og rétt er að geta þess, að hér
bregður síra Pétur fyrir sig rödd og
áherzlum síra Jóhanns, löngum og
syngjandi. - Síðan heldur hann á-
fram:
- Svo sezt hann niður, og þá
komst allt í samlag og urðu fjörugar
umræður.
- Hannsagðiekki meiraenþetta?
- Nei, hann sagði ekki meira.
Hann var orðinn gamall og hrumur.
Ég man eftir því líka, að það var
einhverju sinni, að síra Jóhann var að
ganga með Tjörninni í ofsaroki. Þá
188
tóku hann tveir lögregluþjónar og
leiddu hann á milli sín. Hann var að
fara til síra Bjarna. Þeir héldu, að
gamalmennið mundi kanski fjúka '
Tjörnina. Síra Jóhann hafði hlegið á-
kaflega mikið að þessu. Honum þótti
gaman að þessu. Hann var húmoristi.
Hann var lífsreyndur, ákaflega. Það
kemur lítið fram í Innansveitarkrón-
iku, hvernig þetta var.
Þuríður, dóttir síra Jóhanns,
kenndi mér. Seinna hitti ég hana svo
úti í Danmörku. Sonur síra Jóhanns-
Vernharður, var læknir úti í Mörkör a
Sjálandi. Við Björn Þórðarson fórum
til hans einu sinni. Þá var Björn lækn-
ir við framhaldsnám úti í Hróars-
keldu. Þá hafði gamli maðurinn,
Vernharður, danska ráðskonu. Hann
sagði, að maturinn væri ekki til reiðu
og fór að sýna okkur sveitina. Okkur
þótti nóg um aksturinn, því að hann
ók á sjötíu kílómetra hraða, hafðj
bara aðra hendina á stýrinu, efst.
hinni hafði hann vindilinn, sem hann
var að reykja. En við sáum, að það var
borin mikil virðingfyrirhonum, þvíað
fólk tók ofan á ökrunum eða engj'
unum, þegar við fórum fram hjá.
Þegar heim kom, fengum við ágast'
is viðtökur hjá ráðskonunni. Hann
setti fyrir okkur slatta í flösku af ein'
hverju fínu víni, hefur líklega minnzj
þess, að íslendingar eru nú frekir tj
drykksins. En ég gerði nú lítil skil-
Hvað sem var um það, Vernharðut
neytti þessa með okkur. Síðan f®r
hann fram, en kemursvo aftur skelli'
hlæjandi. - Hann var líkur síra J°'
hanni þá. - Og hann segir, að Þan
hafi komið fyrir sig, sem ekki ha •
gerzt í fjörutíu ár. Ráðskonan ha '