Kirkjuritið - 01.12.1978, Blaðsíða 24

ars vegar hinn góði hirðir, hins vegar
sáðmaðurinn.
Draumur frá Keisbakka
En ég held ég skjótist aðeins vestur á
Skógarströnd til þess að sækja botn í
þetta spjall, sem annars gæti orðið
endalaust. Sr. Árni Þórarinsson sagði
mér sem öðrum margt af undramönn-
um og vitranamönnum snæfellskum
og taldi Skógstrendinga engum síðri
um gáfuraf slíku tagi.
Ég er ekki eins glöggur á þess háttar
yfirburði og hann, enda varð ég ekki
annars var í fari Skógstrendinga en
venjulegra mannkosta. En ég má til að
heiðra minningu séra Árna með því að
geta um einn draum, því heldur sem
annar var kominn áður, sem ég hef
aldrei neinum sagt. Og þennan hafa
fáir heyrt.
Þegar ég kom að Keisbakka í fyrstu
húsvitjunarferð minni á Skógarströnd
var húsfreyjan þar, Þórunn Magnús-
dóttir, lasin, lá í rúminu. Mér varð
skrafdrjúgt við hana. Hún var gáfuð
kona, fróð og minnug, gagnmerk í tali,
trúuð vel. Ég gisti á þessum góða bæ.
Um morguninn, þegar ég sat við rúm-
stokkinn hjá Þórunni, sagði hún:
„Jæja, þú verður nú síðasti presturinn
minn á Breiðabólstað." Ég spurði,
hvernig hún gæti sagt það. „Jú, ég veit
það, þeir verða ekki fleiri prestarnir
mínir á Breiðabólstað.“
Þórunn var fædd 1878, mundi
marga presta, hélt upp á þá alla, sagði
mér margt af sumum þeirra, mest af
séra Lárusi Halldórssyni, sem lengst
þjónaði kallinu og hafði mikil og holl
trúarleg áhrif.
262
Nú sagði hún mér, að þegar hún var
unglingsstúlka dreymdi hana einu
sinni, að hún væri stödd á Breiða-
bólstað. Hún stóð fyrir utan kirkjuna,
messa átti að fara að hefjast, þótti
henni, og margt fólk komið til kirkju.
Hún horfði suðurtil bæjardyra, bjóst
við að presturinn kæmi út þá og þeg-
ar. Og dyrnar opnast og út kemur
prestur í hempu, síðan annar á hæla
honum og þá einn af öðrum, víst sex
eða sjö í röð. Henni varð hverft við í
draumnum, átti ekki von á slíkri fylk-
ingu presta. Hún starði undrandi á
þá, þar sem þeir komu í röð norður
kirkjustíginn og gengu fast hjá henni
inn í kirkjuna.
Draumurinn var ekki lengri. Bn
þessi mynd festist í huga hennar. Ein-
stök andlit voru misjafnlega skýr,
sagði hún, og sérkenni í fasi, en hún
kannaðist við þá, þegar þeir komu
hver af öðrum, hún nefndi sérstak-
lega sr. Jón N. Jóhannessen, herða-
breiðan, kvikan í fasi, og sr. Berg
Björnsson, háan, grannvaxinn og á-
berandi fríðan. ,,Þú gekkst síðastur/
sagði hún. Og horfði á mig hljóð um
stund.
Ég sagði eitthvað á þá leið, að eng-
inn vissi hver annan lifði, - rnér
fannst það búa í orðum hennar, að
hún teldi sig eiga skammt eftir. En
hún lifði í mörg ár eftir þetta. Hitt
reyndist rétt, að ég varð síðasti prest-
urinn hennar á Breiðabólstað, Þvl
næsta sumar andaðist Jón Loftsson,
maður hennar, og hún brá búi voriö
eftirog fluttist brott. , ,
Það liðu mörg ár. Þórunn var hér1
Reykjavík. Fundum okkar fækkaðj.
en nokkurtsamband varþóalltaf mi 1