Kirkjuritið - 01.12.1978, Blaðsíða 33

áranna, og alvarleg kreppa var komin
1 jíf hans. Þar sem hann var prestur í
hinni stóru sókn Sankti Pálskirkj-
unnar í Kaupmannahöfn fann hann
að trú hans vantaði skírleik og burð-
arafl, sem prestsþjónustan átti kröfu
t'j' já, - sem hann krafðist af sjálfum
sér til að vera prestur í sannleika.
^ann leitaði þá meðal annars út til
heimilis okkar í Maarum (á Sjálandi).
Enn þann dag í dag er ég honum
Þakklátur í hjarta mínu fyrir það. Nú
fengum við tveir gamlir vinir, sem átt-
UrT1 svo margar námsstundir saman,
gullið tækifæri til að vera saman í trú-
ar' og bænarbaráttu um frið og frelsi
salar hans. Og hversu ég er þakklátur
Guði frelsis okkar, því að Hann krýndi
Þossi hróp okkar úr djúpinu með fag-
Urri bænheyrslu er varð undirstaða
Trekari þroska Martensens-Larsens,
r ,°9 rnér var þetta náðug sönnun
^rir að „Hann hjálpar hinum hrein-
hJörtuðu“
Martensen-Larsen hefur sjálfur
9/eint frá þessum andlega umbrota-
lrba í bók sinni „Efi og trú“ (Tvivl og
r°). Þess vegna greini ég ekki frekar
ra þessu; aðeins nefni, aðJ þær þrjár
'kur, sem við vorum saman, í bæn og
akallj, beiðni eftir frelsi Guðs, var
'(prtun hans, snemma og seint:
”Guðs Orð er mér lokaður heimur",
”h'nar innri lindir í sál minni eru
3*ðar ísi“, „ég veit ekki hvað það er
vera glaður“; „mig vantar neist-
^hh.frá Guðs Anda“. Ó, að Guðs fing-
f V|ldi aðeins snerta mig með sínum
^ Tsta gómi eins og guð Drottinn
®rir við manninum á styttu Michel-
^gelos af sköpun Adams - og með
lrri snertingu miðlar hann honum
af Anda sínum“, „Mér finnst nú helzt
að léti ég hvílast í huga, við hugs-
unina um skírn mína, þá mundi það
einungis virka sem brómkalíum á sál
mína. Ég þarfnast krossins, Kross-
ins!.. . og þó hefur krossinn alltaf
verið mér fjarstæður. Það er eins og
nagli þurfi að rekast í sál mína af
hamarshöggi Guðs eigin handar, og
sá nagli er: persónuleg vissa um
sannleika kross Krists!"
Þetta var hluti af því, sem brauzt
fram, er hans djúpa neyð fékk útrás.
Og svo kom hamarshöggið; Guðs
eigið hamarshögg, hin náðarsamlega
hjálp Guðs Anda! Hóglega kom það -
og þó með krafti. Það kom kvöldstund
nokkra, þegar við báðir stóðum upp
frá Jakobsglímu bænar og fyrirbænar,
hálfvegis dreymandi sagði þá Marten-
sen-Larsen: „Nú trúi ég. Ég er kominn
yfir fjallið!" Þetta, sem nú brauzt út,
veitti okkur reglulega hátíðisstund.
Og hvað sem menn nú segja um trúar-
reynslu, (sem ég eins og hver annar,
veit lítið um, þá er Guðs Orð einasti
grundvöllur trúarinnar, og það já og
amen, sem þetta Orð skapar sjálft í
hjarta syndarans), þá er og verður það
þó dýrðleg stund í hvert skipti, sem við
fáum að sjá mannssál höndlaða af
Kristi, ganga yfir frá myrkrinu til Guðs
undursamlega Ijóss. Það er ekki það,
að trúarvissan og frelsi sálarinnar fái
annan grundvöll en Orðið eitt, en það
kemur því til leiðar, að sannleikur
Orðsins staðfestist hátíðlega fyrir
reynslu, svo að hin innsta þraut trúar-
innar (þetta: von gegn von) vinnst og
fyrir hana fær hinn trúaði djörfung til
að vitna: ég veit á hvern ég trúi.--
Ekki er það heldur svo að svona trúar-
271