Kirkjuritið - 01.12.1978, Blaðsíða 76

mæddum. 4. bæn fyrir öllum stéttum,
kristilegu heimilislífi, daglegu starfi
til lands og sjávar, sigling og verzlun
o. s. frv. í íslenzku bæninni er að eins
tekið tillit til 1. og 3. liðs, en ekkert til
2. og 4. Kirkja vor átti þó eitt sinn
miklu fullkomnari bæn en þetta, eins
og sjá má af gömlum handbókum,
þarsem véreigum hinaalmennu bæn
dönsku kirkjunnar í íslenzkri þýðing.
Hún er að vísu óþarflega löng og orð-
mörg, en víða Ijómandi falleg og ein-
staklega viðkvæm. „Þú mikli faðir
Ijósanna, burtflyt aldrei þinn Ijósa-
stjaka frá oss. Lát oss aldrei finnast í
tölu þeirra, sem elska meir myrkrið en
Ijósið, heldur hjálpa, að vér mættum
jafnan með andakt nálgast þitt hús,
heyra þitt dýrmæta orð og brúka þau
af þér innstiftuðu háverðugu sakra-
menta! Gef þú kennendur eftir þínu
eigin hjarta, sem kunni að fæða þinn
söfnuð með þekking og forstandi,
líka uppbyggi bæði með lifnaði og
lærdómi." Svona biðjum vér eigi ís-
lendingar, nú á dögum. Oss þykir það
víst nokkuð mikill óþarfi. Vér minn-
umst ekki heldur á kennendur eftir
drottins hjarta, sem séu söfnuði
Krists til uppbyggingar bæði með líf-
erni sínu og lærdómi! Vér höfum
enga tilfinning fyrir því, að vér þurfum
þess með. Vér munum hvorki eftir
heiðingjum né Gyðingum. En hvað
hjartað er orðið þröngt og tilfinningin
sljó! Ekki er að furða, þótt vér hugs-
um lítið um að útbreiða guðs ríki,
bæði út á við og inn á við. - Þá er
þessi kafli ekki síður fagur og hjart-
næmur: „Miskunnaþigyfirallan þinn
kristindóm! Blessa þú sérdeilis þessi
ríki og lönd, hvern stað í ríkjunum,
314
hvert hús í stöðunum, hverja sál í hús-
unum! Reiðstu oss ekki, að vér, þín
óverðugu börn, biðjum þig um svo
mikið. En hvert skulum vér, stór-
syndarar sem vér erum, flýja utan til
svo hjartanlegs meðaumkvara sem þú
ert! Ó, þú, faðir allra miskunnsemda!
Vertu oss aumum syndurum náðugur.
Hrösum vér, þá styð þú oss á fætur
aftur, að vér ekki liggjum fallnir. Vér
höfum syndgast og vér syndgum dag-
lega; en sakir þíns syndlausa sonar,
þá gleym þú vorum syndum, en gleym
aldrei að vera oss náðugur.“
Almenna bænin, sem vér höfum nú í
handbókinni, er kirkju vorri hreint að
segja til minkunar. Vér megum til með
hið allra fyrsta að fá aðra almenna
bæn eftir prédikun. Það hefur stór-
mikla þýðing fyrir vort kirkjulega líf og
kristilega meðvitund. Þá bæn eigum
vérekki að semjasjálfir. Vérerum ekki
nógu miklir bænarinnar menn til þess.
En vér eigum að þýða einhverja af
hinum gömlu bænum, sem notaðar
hafa verið í kirkjunni öld fram af öld,
þar sem hún hefur verið vakandi og
biðjandi. Og sú bæn ætti að verafram-
borin í öllum kirkjum þjóðar vorrar, en
aldrei flutt af eigin geðþótta neins
prests. Það er aðalbæn safnaðarins.
Og það er eitt aðalerindi kristinna
manna í guðs hús að gjöra þar baen
sína. En til þess, að allirgeti tekið þátt i
sömu bæninni, er nauðsynlegt, að su
bæn, sem fram er flutt, sé öllum kunn,
svo öllum sé unt að gjöra orð hennar
að sínum orðum um leið og þau eru
töluð.
í frumvarpinu er farið fram á þá
breyting, að í stað blessunar þeirrar af
prédikunarstól, sem kennd er við