Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 6

4
FANNEY.

i.
í T I L L og léttnr á
fæti. Stór l)lá augu
og gull hrokkið hár
undir rauðröndóttu
prjónahettunni. —
Þannig var hann í
hátt, hann Hrólfur litli Knuts-
son á Brekku.
Ef einhver spurði liann um
fæðingardag hans, þá vissi liann
það ekkigerla. Þó hafði hann ein-
hvern óljósan grun um það, að
hann yrði níu ára vetrardaginn
fyrsta; hann hafði lieyrt mömmu
sína vera að tala eitthvað um það.
Hann vissi líka að afmælisdags-
ins var ekki langt að híða, og
hann hlakkaði ósköp mikið til,
því þá álti liann von á gjöfum
frá pabba og mömmu.
I fyrra hafði presturinn ein-
mitt komið vetrardaginn fyrsta
til að húsvitja, og hánn varð
auðvitað að fá að vita hve gam-
all drengurinn væri. Það stóð
nú ckki lengi á því; þá var hann
einmilt átta ára, og presturinn
stakk íimmtíu-eyringi í lófa hans
þegar liann kvaddi.
Nú voru álla dagar þangað til
hann yrði níu ára, oghann hugs-
aði mjög mikið um það, hvað
hann mundi nú fá í afmælisgjöf.
Áður liafði hann oft komist á
snoðir um það fyrirfram, en nú
varð liann einskis vís.
Dagarnir liðu hver af öðrum
og hann var engu nær. Hann
var farinn að halda að fólkið
væri alveg húið að gleyma fæð-
ingardeginum sínum.
Kveldið áður segir hann svo
upp úr eins manns liljóði, þeg-
ar hann var að hátta: »Mamma,
manstu ekki eftir, þegar prest-
urinn gaf mér 50 aurana og
pabbi gaf mér fallega hnííinn og
þú rauðu prjónahúfuna?«
»Jú, ég lield ég muni það«,
sagði mamma. »Á morgun er
líka afmælið þitt. Hve gamall
verðurðu þá, drengur minn?«
»Ég verð níu ára«, svaraði
Hrólfur; »en varstu ekki búin að
gleyma fæðingardeginum mínum,
mamma?«
»Nei, ég man nú eftir honum,
þegar ég fer að hugsa um hann«,
svaraði mannna hans; »en nú
verður þú að fara að sofa, til
þess að þú verðir frískur og
fjörugur á morgun«.
Eftir litla stund var Hrólfur
kominn ofan í rúm og foreldrar
lians líka, en fyrsl höí'ðu þau
verið að skrafa eitthvað saman
í hálfum liljóðum hjá borðinu;
en Hrólfur heyrði ekkert af því.
Mcnn vakna á ýmsan hátt.