Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 23

FANNEY.
21
sínu. Karlinn væri grár og ú-
frýnn, og gæfi honum ill auga.
Kerlingin væri þó enn þá illilegri,
og liei'ði öxi undir lærinu. Þar
sæti yndisfögur stúlka á einu
rúminu og væri all af að gráta.
Henni hefðu útilegumennirnir
rænt úr Eyjaíirði. Var hún ætluð
yngra útilegumanninum fyrir
konu, en vildi ekki þýðast liann.
— Yngri útilegumaðurinn mundi
biðja honum griða, en karl og
kerling tækju því þurlega, og
kerling mundi ýta öxinni lengra
inn undir lærið á sér, svo minna
bæri á henni. Urn kvöldið mundi
hann liátta og lálast sofna, en
gefa því þó auga, hvað kerling
gerði af öxinni. Þá mundi hann
heyra samtal karls og kerlingar,
þar sem þau væru að ráðgast
um, hvað við liann ætti að gera.
Yrði sú niðurstaða þeirra, að
hezt væri að ala liann svo sem
hálfan mánuð og slátra honum
síðan. Þannig væri einnig réttast
að fara með stúlkuna, ef hún
léti ekki að vilja þeirra. — En
þegar allir væru sofnaðir færi
hann á fætur og næði öxinni.
Færði hann hana fyrst í höfuð
karlinum og síðan kerlingunni,
og yrði það hani þeirra heggja.
En áður en hann gæti losað
öxina úr hausi kerlingar, væri
honum brugðið á loft og hann
keyrður niður fall mikið. Væri
þar kominn yngri útilegumaður-
Þin og ætlaði að híta hann á
barkann. En í því kæmi stúlkan
honum til hjálpar. Drægi hún
útilegumanninn ofan af honum
og færi svo, að þau ætli öll ráð
á lííi lians. Þá mundi þau lijóða
honum líl' og þægi liann það.
Síðan mundi hann flytja með
þeim i bygð. Þá vildi stúlkan
þýðast liann og tækjust með
þeim góðar ástir, en hann léti
af ránum og yrði hinn nýtasti
maður. Væri hann lionum þakk-
látur fyrir það alla sína æfi, að
hann liafði ráðið af dögum ill-
þýði það, sein hann var út af.
Og svo — — —
En þegar hann var að hugsa
um alt þetta í hezta gengi, sá
hann alt í einu, að hann var
kominn fram á hrekkubrún.
Neðanundir brekkunni var grænt
og slétt lún, en í því miðju hær,
með vallgrónum torfþekjum og
sneru húsabökin að brekkunni.
Við þessa óvæntu sjón nam hann
staðar um stund og var ekki
laust við að honum yrði hugfall.
Hann þekti ekki þennan hæ.
Það hlaut að vera útilegumanna-
bær.
Átti hann að hætta sér nær
honum? Ætli hitt væri ekki
réttara, að hann hlypi burt aftur
og léli þokuna skýla sér, því
ekki var það víst, að all færi
eins og í sögunni, sem hann
hafði verið að liugsa um. En
ómannlegt þótti honum að flýja
að óreyndu. Og eftir ofurlitla