Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 26

24
FANNEY.
en áður. Nú þótlist hún sjá,
að allar þessar raddir, sem tækju
undir við hana, væru tómt tál
og blekking. Ef til vill voru
það illar verur, hóla- og holla-
búar, sem voru að liæðast að
henni og vildu gera henni gletl-
ur, en þorðu ekki að henni, af
því henni höfðu verið kendar
bænir og guð var með lienni.
Svo settist hún niður og fór
að lesa bænirnar sínar. Hún las
þær í sömu röð, sem hún var
vön að lesa þær kvöld og morgna,
og bænalesturinn gerði hana ró-
legri. Hún trúði því fastlega, að
guð mundi bænheyra sig, og
leyfa engu illu að komast að
sér. Þegar hún var buin með
alt, sem hún kunni, hætti hún
við einni bæn frá eigin brjósti.
Hún bað guð að hugga hana
mömmu sína, sem nú væri að
gráta vegna sín, og loks bað hún
hann að leiða litla bróður sinn
lieilan lieim, sem nú væri að
villast í þokunni einhversstaðar
í dalnum. Hún var orðin svo
hugrökk, að hún gat talað við
guð eins og liann væri þar hjá
henni, og mundi ellaust bæn-
heyra hana.
Ut frá bænalestrinum sofnaði
luin, yíirkomin af þreytu.-----
þegar liún vaknaði aftur var
liðið af miðnætti. þokan var
jafndimm og áður, en með meiri
úða. það var hrákalt, og þólt
nóttin væri björt, var hálf-skugga-
legt alt í kringum hana, og hún
hríðskalf af kulda. Alstaðar var
steinhljótt, en þungur vatnanið-
ur heyrðist í fjarska.
Hún fór af stað, en vissi eklt-
ert hvert halda slcyldi. En hún
var róleg. Nú var hún sannfærð
um, að guð mundi hjálpa sér á
einhvern hátt. Hann var svo
góður og liún hafði heðið hann
svo vel, áður en hún sofnaði.
Líklega mundi liann þó ekki
koma sjálfur, til að leiða hana
út úr þokunni, en hann mundi
senda engil. þeir voru svo.
margir á himnum; allir góðir
menn, sem dóu, urðu að engl-
um. Ef til vill mundi liann senda
ömmu hennar gömlu, sem hafði
verið henni svo undurgóð. Hún
var nú hjá guði. — Eða liann
sendi litla bróður hennar, sem
hafði dáið á fyrsta árinu. Nei,
það mundi guð ekki gera. Hann
var svo lítill, að hann gæli ekki
hjálpað henni. Hann mundi
heldur senda ömmu gömlu. Ef
til vill segði hún henni þá ein-
liverja fallega sögu, á meðan
hún fylgdi henni á rétta leið.
Meðan Bogga var að hugsa
um þella, gckk hún áfram í
liægðum sínum og tók lílið eftir
því, að hún gekk stöðugt upp í
móti. Jarðvegurinn var blautur
og gljúpur, en lítill gróður, því
snjórinn var nýþiðnaður. Enn
sásl votta lyrir fönnum á stöku
stað.