Jörð - 01.12.1946, Blaðsíða 122

280
JORÐ
þcssa bók. — Upphöfin á „Kirkjuferð-
in“ og „Ægir“ eru sérlega athyglisverð.
„Skólaferðin" mundi seljast fyrir stór-
fé í erlent ferðasögutímarit. — Bókin
er rammíslenzk.
Hippokrates eftir Valdimar
Steffensen. Saga hans og hippó-
kratísku læknislistarinnar ásamt
býðingum á víð og dreif úr rit-
um hans. 118 bls. Útg.: Norðri.
l’rentverk Odds Björnssonar.
Þetta er prýðileg bók um gagnmerki-
lcgt efni, enda þýðingahlutinn sígild-
ur. Hippókrates var forn-grískur lækn-
ir og spekingur, sennilega frægastur
allra lækna, sem uppi hafa verið.
Sannleiks- og rannsóknarhugur hins
forn-gríska anda, cinfaldur og heið-
virður, auðkennir þetta lilla rit, ýmist
beint eða óbeint, því Steffensen er
túlkari af gamla, góða laginu, enda
uppalinn í skóla hinna klassísku fræða,
og auk þess í hvívctna vel ritfær. Bæk-
ur sem þessi eiga brýnt crindi til hins
sundurtætta, moldrokskennda tíma
vorra daga. Þó að sum einstök atriði
kcnninga þeirra og skoðana séu úr
gildi gengnar, verða sjónarmiðin und-
arlcga hittin á hið rétta, þegar holl-
ustan við sannleikann er svona svika-
laus og áhugarík og full af trausti til
hans.
Og svo kom vorið eftir Þórleif
Bjamason. Saga. 88 bls. Útg.:
Þorsteinn M. Jónsson. Prent-
verk Odds Björnssonar.
Höfundurinn, ungur maður í náms-
stjórastöðu, varð í einu vetfangi þjóð-
kunnur og á hvers manns vörum, er
fyrsta bók hans. Hornstrendingabók,
kom út. Var hún bæði frumlegt verk
og myndarlegt, þó að ekki hefði frum-
smíð verið. Nú er önnur bók hans ný-
útkomin og bráðlega von hinnar
þriðju. Er það skammt frá að segja,
að hin litla bók, sem liér um ræðir,
er höfundi Hornstrendingabókar til
sóma, og kemur lesandanum til að
bíða þriðju bókarinnar með nokkurri
óþreyju. — Sagan segir frá manni, er
igcrir það að gamni sínu, að fara að
vetrarlagi fótgangandi langan veg og
vondan. Yfir versta fjallveginn fa:r
hann fylgd miðaldra bónda í sveit.
sem að mestu cr farin í eyði. Hinn
gestrisni bóndi hefur með öllum ráð-
um reynt að fá manninn til að fara
heldur sjóveg og dylgjar um duldar
hættur. Það skellur svo á þá mann-
drápshríð uppi á heiðinni, en bóndi
færist allur í aukana, og er sem hann
berjisl við persónulegan fjandmann
sinn. Og þeir komast til bæjar, i ann-
arri sveit sem er að fara í eyði. Bónd-
inn þar er leikhyggjumaður, sem ekki
hefur haft dáð til að bjarga sér burt,
þó að hann nenni því síður að bjarga
sér heima. Með einstöku Ijúglyndi
skapar hann sér og sínum sjálfsblekk-
ingaheim, sem heldur voninni við líði.
Þegar til þorpsins kenuir, nær ferða-
maðurinn í sögu fylgdarmanns síns:
Á yngri árum liafði hann beðið það
afhroð í viðureign við heiðina, er síð-
an lá á honum sem lamandi farg. —
Nokkrum árum seinna á ferðamaður-
inn enn leið þarna um. Þá er í fyrr
nefndu sveitinni aftur farin að aukast
byggðin og atvinnulíf í hraðvaxandi
gengi, en bær síðarnefnda bóndans
auðvitað hruninn og fólkið hirt af
„hreppnum". Fylgdarmaðurinn fyrr-
verandi tekur ferðalangi hjartanlega,
en hafði verið stuttur í spuna á lieið-
argöngunni. Skilst á öllu, að við það
að hafa verið neyddur til að skora
heiðina á hólm, og yfirbuga þannig