Ljós og skuggar - 01.01.1903, Qupperneq 11

11
var búinn að kveðja bæði fangavörðinn og fangelsis-
prestinn, presturinn hafði áminnt hann með vin-
gjarnlegum alvöru oiðum, að byrja nú nýtt líf.
Steinn var að hugsa um orð hans og líf sitt. Það
hafði verið aumt! Hann, sem hefði getað lifað
svo góðu lífi, og átti góða, reglusama konu. En
ofdrykkjan hafði eyðilagt hann og Jóhann litli vesling-
urinn, hvernig ætli honum líði! Það verður gaman
að sjá þau öll aptur. Ætli konan hans hafi nú getað
haldið húskofanum, eða skyldi hún vera komin á
sveitina? Ósköp var að vita tii hans, að hann
skyldi ekki hafa skiáfað þeim eitt orð í 3 ár. Nú
ætlaði hann þó að vinna fyrir þeim, og láta þeim
líða vel, á knæpuna ætlaði hann aldrei að koma
framar. Hann fór að afklæða sig og hugsaði með
gleði um það, að þetta væri seinasti dagurinn, sem
hann væri i fangafötum, daginn eptir átti hann að
fá sín eigin föt, og svo að fara heim.
Hann lagðist útaf á fletið sitt, en hann gat
ekki sofnað, hugurinn reikaði víða, og hann bylti
sjer ónotalega fram og aptur. Loks ljómaði af degi,
og hann kvaddi fangelsið fyrir fullt og alit. •
Það var dagleið heim til hans; og undariegar
voru tiifinningar hans, er hann steig fæti sínum
seint um kvöldið á veginn, er lá frá brautarstöðvum
heim til hans.
Þarna var kirkjan. Skyldi þa gamli presturinn
lifa enn þá, opt hafði hann áminnt Stein um að
bæta ráð sitt. — Þarna var húsið hans Karls,
seni hafði mest og bozt ginnt hann á knæpuna. Það