Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 4

2
SYRPA
og næstu nótt átti cg von á aS geta
notið þæginda í hótelinu á brautar-
stööinni. En vegurinn var afleitur
og hríSin blindaSi hestana. Okkur
daga'ði því uppi í Zitma; þaS er litiö
þorp nokkrar mílur frá járnbrautar-
stöðinni. Vi'ö vorum báöir ókunnug-
ir í þorpinu og vissum því ekki hvar
heppilegast mundi vera aö leita gist-
ingar. Eins og af tilviljun námu
móðir og másandi hestarnir staöar
fyrir utan þann gluggann, setn bezt
var lýstur. ökumaöurinn staulaöist
stirðlega niöur úr sæti sínu og drap á
dyr; en eg gægöist út úr vagninum
til að sjá, hvaöa viötökur hann fengi.
Bóndinn kom sjálfur til dyranna;
hann nam staðar á þroskuldinum og
virti gestinn vandlega fyrir sér.
“Er nokkurt gistihús í þorpinu?”
spurði fylgdarmaöur minn.
“Hér er ekkert gistihús, sonur
minn,” svaraöi bóndi; hann var einn
af þessum alvörugefnu, tígulegu
mönnum, sem einstöku sinnum sjást
á meöal betri bændastéttarinnar á
Rússlandi. Þegar hann sá, aö viö
voruni ekki embættismenn stjórnar-
innar í eftirlitsferö, sem fólki þar í
landi stendur svo mikill stuggur af,
bætti hann viö og var mun mýkri á
manninn: “En öllum hógværum
feröamönnurn er heimilt aö hvila sig
i kofanum mínum, þó hann sé varla
boölegur, og hesthúsiö mega þeir
nota.”' Um leiö og hann sagöi þetta,
gekk hann aö sleðanum, þar sem eg
sat, og bauð mér aö koma inn.
Matarlykt lagöi á móti okkur í dyr-
unum; þegar við konuun inn, heils-
aöi húsfreyjan og heimasætan okkur
vingjarnlega.
“Dóttir mín!” mælti bóndi. “Vís-
aðu gestunum á herbergi, þar sem
þeir geta yljað sér um stund og beröu
svo matinn á boröið.”
Hún hlýddi samstundis, vék sér
þýðlega aö mér og hjálpaöi mér úr
yfirfötunum. Því næst sótti hún
viðhafnar stólana, sem gestum, er
mikiö er haft við, eru ætlaðir. Hún
var í rauðum “saraphan”, sem rúss-
neskar heimasætur nota, þegar þær
ná gjafvaxta aldri.
“Dóttir min er 21 árs í dag,” sagöi
bóndinn og leit drýgindalega á eftir
henni. “Við gerum okkur í kvöld
dálítinn dagamun í tilefni af því, og
v‘ð höfum mikla ánægju af aö geta
boöiö ykkur að taka þátt í honum
meö okkur.”
T>aö leit út eins og bóndinn hefði
átt von á okkur. Borðið var hlaðið
svo miklum og margskonar réttum,
aö annaö eins geta bændur í Síberíu
ekki látiö eftir sér oftar en einu sinni
eöa tvisvar á ári. Fyrst kom kál-
súpa, því næst nautakjöt. þá steikt
gæs og loks kryddkökur og sedrus-
hnetur.
Regar eg kom inn í borðsalinn, tók
eg eftir þvi, að við gluggann stóö
lítiö borö; á því var logandi lampi og
brauðhleifar. Jafnskjótt og réttirnir
voru á borð bornir stóð heimasætan
upp og lét einn af beztu bitunum á
þetta litla borð.
í hugsunarleysi sagði eg því viö
húsbóndann: “Það lítur út fyrir, að
cinhver af gestunum hafi ekki komið.
Eöa er einhver af heimilsfólkinu
veikur?” j
Dauðaþögn sló yfir alla, sem áöur 1
höfðu veriö svo glaðir, og allir litu
svo vandræðalega á húsbóndann, að
eg sársá eftir að hafa gloprað þessu
út úr mér. En hann svaraði hægt og
stillilega, þó aö auðheyrt væri á al-