Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 11

GESTUR í RlFl
“Eg get ekki neitafi því,” sagöi Sir
Dave. “Eg trúi heldur ekki sögun-
um um þessa St. Branclanseyju. Þa8
er auhvitaS hrekkjalaust sögö saga,
skemtilegt ævintýri, eins og sagan
um sjö borgirnar í vesturlöndum.”
“Sjö borgirnar! Þá sögu hefi eg
eigi heyrt,” sagði prestur.
Gesturinn kva’ö þá sögu vcra þann-
ig, að þegar Márarnir hef'öu hertek-
iö Spán, þá hefði erkibiskupinn í
Porto og sex aörir biskupar
stigið á skip meö fjölda manna
og siglt margar dagleiöir vestur í
höf, þangað til þeir fundu eyjar
nokkrar fagrar og frjósamar; þar
brendu þeir skip sín og stofnuðu
blómlega nýlendu. Margir skipstjór-
ar liafa svariö þess dýran eiö, aö þeir
hafi séö eyjarnar, stimir þeirra sagt
ýmsar fréttir þaðan; en samt trúi eg
ekki á tilveru þessara eyja, því eng-
inn hefir cnn getað sagt meö vissu,
livar þeirra væri að leita.”
“Er það samt ekki mjög líklegt, aö
í hinu mikla vesturhafi liggi einhver-
staöar stórt land?” sagöi séra Jón.
“Seneca spáöi því í Medea, að sá
tími rynni upp, að Thule yröi ekki
yzta landiö í heiminum.”
“Það er eg viss um,” svaraöi Sir
Dave, “að í hafinu mikla eru stór
lönd, sem enginn Noröurálfumaöur
hefir stigið fæti á; einhver hluti af
Indlandi. Eleföi eg ekki trúaö því,”
sagði hann í lægri róm, “þá væri eg
hér ekki nú. Eg fyrirlít heldur ekki
spásagnir, enda þó frá heiðingjum
séu, en meira marka eg samt þau boö
og þau jartegn, sem þessi fjarliggj-
andi lönd senda oss svo iðulega yfir
hafiö og bæði vekja og viðhalda
trúnni á tilveru þessara landa.” Og
svo sagði hann þeim meö fjöri og
9
áhuga frá þvi, hve oft ræki á land í
Azóreyjum reyrpípur, holar innan;
stundum rækju þar stórvaxnir trjá-
stofnar, rifnir upp með rótum, og á
Eloreseyju heföi fundist lítill bátur
sjórekinn, og í honum lík tveggja
manna af óþektum ættstofni.
Séra Jón hlustaði á þessa sögu eins
og barn hlustar á ævintýri. En Þor-
björn, er setið hafði þegjandi, sagði:
“I>að reka líka furutrés-stofnar hér á
íslandi í stórum flekum.”
"Hérna?” spuröi Sir Davc meö á-
kafa.
“Ekki hérna vestanlands,” sagöi
Þorbjörn; “en norðanlands, þar sem
vesturhafsstraumurinn liggur aö
landinu.”
“Já, þaö ganga nú sögur hérna í
landinu um land í vesturhöfum, sem
Islendingar ættu aö hafa fundiö á
fyrri dögum,” sagði séra Jón. “En
eg skoöa þaö nú sem hégiljusögur.”
“Talaöu ekki um hluti, sem þú bcr
ei skyn á, prestur,” sagöi Þorbjörn,
hóf röddina og stóð upp. “Hvert
barn á íslandi þekkir söguna um Ei-
rík rauða, sem fór til Grænlands, og
um Leif hepna, er fann Vínland hið
góöa. Það er ekki skröksaga, né
skáldsaga, eins og þessi saga, sem
prestarnir hafa spunniö upp um St.
Bandanseyju. Þaö er skrifaö í
sögum, sem þú hefir aldrei lesiö. Eg
ætti að vita betur um þaö, sem er síö-
asti liðurinn í hinni frægu Leifs-ætt.
Eg er ekki auðugur aö gulli né ger-
semum, en stærri arfleifö hefi eg
hlotiö en þú eöa nokkur annar á Is-
landi, því mér, og mér einurn, ber
eignarréttur á þessu mikla landi, sem
timbrið er frá, er Norðlendingar
byggja hús sín og báta úr. Og ekki
er það mín sök, þó eg hafi ekki enn