Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 12

10
SYRPÁ
getaö gjört eignarrétt minn gildan.”
Þorbjörn séttist rólegur niöur,
eftir aö hann haföi flutt Jjessa óvana-
lega löngu ræöu. Séra Jón leit til Sir
Daves og brosti meöaumkvunarlega,
yfir þessum barnalegu skrælingja-
hugsunum Þorbjarnar. En þaö
tindraöi gleöin úr augum Sir Daves,
og eftir þetta var hann Þor'úrni
miklu fylgisamari en presti.
Séra Jóni féll þaö miöur, aö gest-
urinn var oft hálfa daga í fylgd með
Þorbirni, en hann gat ekkert um það
sagt, því gestur hans haföi óskað að
mega kynna sér landslagið umhverf-
is. Prestur treysti sér ekki aö vera
fylgdarmaður hans, og Þorl)jörn var
sjálfsagður fylgdarmaöur, ])vi hann
þekti hverja þúfu og hvern götuslóða
i nágrenninu. Hann vissi nafn á
hverjum fjallstindi og hverjum bletti
og þekti sögu hvers bónda á hverjum
bæ. Stundum gengu þeir upp á Snæ-
fellsjökul, og horföi ýmist á tinda
hans er teygðust upp í himinblámann,
eöa þeir gægöust ofan í helbláar jök-
ulsprungurnar og hlustuöu á vatns-
skvampiö niðri í gjótunum. Stund-
um gengu þeir út á Enni, þetta al-
kunna, illræmda fjall suðaustur af
Rifi; þaö liggur þar út i sjóinn, snar-
bratt og ægilegt. Þeir gengu um
fjörugítuna viö fjalliö, sem aö eins er
fær þegar lágsjóað er. Bergiö slútti
þar yfir höfuö þeim og í því voru ó-
tal holur og hellar. Og Þorbjörn
kunni ótal sögur um álfafólkið, er
þar bjó, bæöi í fjallinu og í hafinu.
Ilann sagöi frá grænum dölum, sem
fundist lieföu uppi í jökulklasanum,
og hann sagöi sögur af hringiðunni
úti fyrir Dritvík, sem þannig var til
oröin, aö á ein mikil, er rann undan
jöklinum, byrgöist í eldsumbrotum og
náöi ei uppgöngu fyr en út á sjó, og
af því kom hringiðan og í henni var
ætíð bergvatn. •
Gesturinn hlustaði meö athygli á
þetta alt, en þó var eins og hugur
hans væri bundinn viö alt annaö, sem
hann langaði aö fá færi til aö tala
um. Einhvern dag sagði hann viö
Þorbjöm:
“Þú mintist einu sinni á gamlar
sögur um land eitt mikið í vesturhöf-
um, og sagðist vera ættingi og arf-
tökumaður þess, er landið fann. Ef
þú veizt eitthvaö meira um þaö, þá
segöu mér þaö.”
“Þér trúið mér ei, fremur en séra
Jón,” svaraði Þorbjöm hálf ólundar-
lega. “Eesið þér sögurnar sjálfur.”
“Lestu þær fyrir mig,” agöi Sir
Dave. “Y'öur grunar ekki hvaö mik-
ið áhugamál þetta er mér.”
Og svo varö Þorbjörn aö segja
honum söguna um Erík rauða, er
varö sekur um víg og lagði vestur í
höf að leita lands þess, er Gunnbjörn
sonur Úlfs kráku varö var við, cr
hann fann Gunnbjarnarsker. Hann
sagöi frá því, er Eirikur rauöi reisti
bú á Grænlandi, og á eftir honum
kom Herjólfur. Bjarni sonur hans
lenti í sjóhrakningi og rak fyrir norö-
anvindi i niðaþoku suður í höf og
varö þá var við ókent land. “En
Bjarni sté þar ekki á land. Þaö var
Leifur hinn hepni, forfaðir minn, er
keypti skip Bjarna og hélt suður höf
í landaleit. Og liann fann landið, og
nefndi þaö Vínland.” Og Þorbjörn
sagði gestinum meö mikilli nákvæmni
alla sögu Eiríks rauða og Þorfinns
karlsefnis og með eldlegum áhuga
lýsti hann þessu fagra undralandi
eins og hann heföi séö þaö sjálfur,
aö þar væri hver lækur fullur af