Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 13

CESTUR í RIFÍ
11
lax, kornstengur yxu þar útsæðis-
laust og vínvi'öur væri í hverjum
skógi.
“Undarlegt er þetta,” sagöi Sir
Dave. “En mér finst sagan sennileg.
Dað er þá meira en uppspuni, aö
menn á þessari afskektu eyju við
norðurhjara lieims, viti meira en aör-
ir,” bætti hann viö, eins og liann tal-
aöi við sjálfan sig. Svo gekk hann
nokkura stund þögull viö hliö Dor-
bjarnar og loks sagði hánn: “En eitt
cr mér óskiljanlegt, og þaö er, aö
nokkur þjóö skuli láta slikt land
ganga úr höndum sér, eftir aö liafa
fundið það og eignast.”
“Er þaö ekki skiljanlegt?” svaraöi
Porbjörn. “Þjóö, sem áður var fræg
um mörg ár, var svo skammsýn að
gefa sig á vald erlendra konunga, og
er nú orðin svo dáölaus og heillum
horfin, að hún lætur hvern erlendan
skipstjóra stiga á hálsinn á sér. Hér
er enginn, sem ber hug í brjósti til
frægðarverka.”
“Enginn?” spuröi Sir Dave, og leit
til Þorbjarnar.
“Þér lesið hugsanir mínar,” sagöi
Þorbjörn. “Hví skyldi eg svara þessu
neitandi ? Hiö ókunna land í haf-
inu hefir alla íiiína æfi aldrei
horfið mér úr huga, hvorki
í vöku né svefni. Hundraö sinnum
hefi eg setið út á Öndverðarnesi og
staraö út á hafið. Eg hefi séö sólina
hníga viö hafsbrún, og þá hugsaði
eg: Nú hnígur sólin að baki fjalla á
landinu, sem eg er erfingi aö, en get
aldrei fundið. Hundrað sinnum hefi
eg í draumi staðið á ströndum þess,
þar sem eg vissi að Leifur haföi
staðið. En hvaö erti hugsanir og
draumar ? Eg átti hvorki auð né skip
og án þcss kemst enginn yfir hafiö.”
“Og hvað mtindirðu segja, ef eg
útvegaði þér fé og far yfir hafið?”
sagði Sir Dave.
Þorbjörn leit undrandi á hann.
“Eruö þér að gjöra gys að mér?”
“Nei, þaö veit guð,” sagöi Sir
Dave; “eg gjöri sjaldan að gamni
mér og allra sízt í þessurn efnum.
Doð mitt er af heilum hug mælt.”
Þorbjörn varð svo klökkttr, að
hann gat engu svarað, svo óvart kont
honuni þaö, að allir hans draumar
skyldu nú rætast. Hann gat ekki
annað cn þrýst innilega báðar hend-
ur gestsins, og síöan fleygöi hann sér
í faðm lians og grét eins og barn.
Sir Dave sat tímum sarnan á hljóö-
skrafi við Burlington skipstjóra næstu
daga á eftir. Stundum gengu þeir
meö sjávarströndinni og í öllu þeirra
atfcrli mátti sjá þaö, að Sir Dave
reyndi aö fá skipstjóra til aö gjöra
eitthvað, sem honum var ekki geö-
felt. Loksins var svo aö sjá, sem
þeir hefðu komið sér saman um
citthvaö. Þeir réttu hvor öörum
hönd og frá þeirri stund voru allir
önnum kafnir á skipintt og var margt
nm það rætt hjá landsfólkinu, hverju
það rnundi sæta. En skipverjar vortt
þögulir eins og gröfin um það, hvaö
í ráði væri.
Þessi gáta varð þó innan skannns
aö nokkru leyti ráöin. Séra Jón var
einn morgun vakinn meö þeirri frétt,
aö bæöi gestur hans og Þorbjörn
væru horfnir og svo hljóðandi bréf
var honum aflient frá Sir Dave:
“Háttvirti herra! — Þaö hafa orð-
ið þeir atburðir, sem neyða mig til að
yfirgefa yður fyr en mig varði. Eg
mun ætíö minnast þeirrar gestrisni