Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 15

GESTUR 1 RIFI
13
því kom eg til aS reyna aö fá ein-
hverjar upplýsingar.”
“Fjandans útlendingur!” hrópaSi
Þorbjörn. “Þú ert falskur og undir-
förull. En hrósaöu ekki happi svona
fljótt, Þorbjörn ver eign sína meðan
kraftarnir endast.” Og að þeim orð-
um mæltum greip liann öxi og reiddi
hana yfir höfuð sér og ætlaði að
höggva Sir Dave. Hann brá sér und-
an högginu á bak við siglutréð og
Þorbjörn misti hans.
í sama bili kom skipstjóri og nokkr-
ir af skipverjum hlaupandi. Þeir
vissu ei hvað gjörst hafði, en sáu
þenna villimannlega berserk standa
með reidda öxi búna til höggs við Sir
Dave vopnlausan. Einn skipverjinn
reiddi þvi rýting sinn til varnar Sir
Dave og hjó aftan í höfuð Þorbirni.
Var það högg svo mikið, að Þor-
björn féll á þiljurnar og lá sem dauð-
ur væri.
“Þrælmenni! Hvað hefirðu gjört?”
hrópaði Sir Dave og kastaði sér nið-
ur við hlið Þorbjarnar og lagöi höf-
uð lians á hné sér. • Eitt augabragð
opnaði Þorbjörn augun, dró þungt
andann, eins og sá er vaknar af föst-
um svefni.
“Nú er alt á enda! Eíklega bezt
aö svo sé. Fyrirgefðu mér. Eg
misti vald yfir sjálfum mér. Reistu
mig upp, svo eg geti horft fram undan
—nei! Eg sé ekkert; það er þoka
fyrir augum mér”. Hann hné mátt-
vana í faðm Sir Daves, sem ætlaði
hann dauðan vera. En alt í einu lauk
hann aftur upp augunum, lagði
munninn fast að eyra Sir Daves, og
með síðasta lífsafli gat hann hvíslað
þessum orðum: “Landið þarna fram
undan! Landið mitt. Þaö er þín
eign. Heyrirðu það ! Þorbjörn gef-
ur þér það. Þú ert erfingi minn.”
Hetju líkaminn titraði af krampa-
dráttum. Höfuðið hné niður. Hann
var dáinn.
Sir Dave sat um stund. Hugur
hans var svo fanginn af þessum at-
burð, að hann gætti þess ekki að
skipstjóri hafði snúið við skipinu og
stefndi heim á leið.
Hann spratt upp og hrópaði:
“Ertu örvita?” Ætlarðu að snúa við
þegar við höfum náð takmarkinu?
Landið liggur fram undan oss.”
“Hvaða land?” spurði skipstjóri
rólegur. “Eg sé ekkert land.”
Sir Dave sneri sér við. Þokan
”þung og köld” hafði lokað allri út-
sýn. “Þið hljótið að hafa séð land-
ið, eins ,og eg og hann, sem nú er lið-
inn.”
“Skýjaklasa og fljótandi ísfjöll
höfum við séð; það getið þér alstað-
ar séð,” svaraði skipstjóri.
“Þú skalt snúa við! Þú skalt
stefna í vestur!” hrópaði Sir Dave
hamslaus af bræði. “Þú hefir lofað
því og fengið of fjár að laununi. Eg
hefi rétt til að krefjast þess!”
“Hægur, herra minn!” svaraði
skipstjóri. “í hálfan mánuð hefi eg
látið eftir vitleysunni í ykkur, og bætt
svo við þremur dægrum af frjálsum
vilja. Þetta verður nú að enda. Og
eg ræö yður til að egna ekki skip-
verja um of; þér hafið séð, að þeir
kunna aö beita rýtingnum.”
Sir Dave lét höfuðið hníga, eins og
sá er máttvana beygir sig fyrir afli
forlaganna. Og svo settist hann aft-
ur í skut, eins og hann vissi ci i þenna
heim né annan, og starði í vestur
löngu eftir að niðdimm nóttin huldi
alla útsýn. Alt í einu hrökk hann
upp eins og úr svefni. Hann heyrði