Syrpa - 01.09.1913, Síða 16

14
SYRPA
skvamp vi5 skipshliðina. Skipverjar
köstuöu líki Þorbjarnar fyrir borö.
Sir Dave feldi tár, og sagöi klökkur í
hálfum hljóöum: “Þetta varö hlut-
skiftiö hans. Hver veit hvort mín
bíöur betra.” Eftir litla stund stóö
hann upp, rétti úr sér og sagöi viö
sjálfan sig: “Nú er eg erfingi hans
og eg ætla að reyna aö helga mér
arfinn.”
Ríkaröur Burlington stýröi nú i
austur, og eftir mánaöar útivist og
haröa baráttu við ofviðri og ósjó
náöi hann Bristol. Þar skildi Sir
Dave viö hann. Aldrei þoröi skipstjóri
framar aö koma til íslands, þvi hann
óttaðist aö íslendingar mundu hefna
Þorbjarnar á sér og skipverjum, því
þeir mundu telja víst, aö liann heföi
verið af dögum ráöinn fyrst hann
kæmi ekki með þeim; og hann bjóst
eigi við að íslendingar tryðu því aö
stríðiö heföi byrjað af völdum Þor-
bjarnar.
Iieima í Rifi og á Ingjaldshóli var
mikið rætt um hvarf Þorbjarnar. En
þegar haustið leið og hann kom ekki
aftur, gleymdist hann von bráðara.
En einn var þó sá, er aldrei gleymdi
honum. Það var séra Jón. Dag eftir
dag um sumarið gekk hann niður að
sjónum og spuröi hvort enska skipið
sæist ekki enn. Og í hvert sinn, sem
hann gekk heim með sviknar vonir,
var hann lotnari í herðum og þyngra
í hug en áður. Það var þögult og
þungt yfir öllu umhverfis hann
löngu vetrarkvöldin. Það er máltæki,
aö þaö sé langvarandi dauödagi aö
deyja af sorg. En þaö mátti séra Jón
reyna. Hann varö fjörgamall öld-
ungur, liföi nærri hálfan mannsaldur
eftir að saga þessi gerðist. Hann
var iifandi, þegar sú Saga barst til
íslands, að Christopher Columbus
lieföi fundið nýtt land í vesturhöfum.
Þaö sk'aut upp gömlum gneistum i
huga séra Jóns, er hann heyrði þessi
stórtíðindi, og fyrir hugarsjónir
hans leið nú voriö, er “Gesturinn frá
Rifi” var á heimili hans, og samræö-
ur þeirra ryfjuðust nú upp í huga
hans. Hann las nú enn kveðjubréfið
gamla. En ekki datt honum samt í
hug aö setja leyndardómsfullu und-
irskriftina, C. C., i sámband við nafn
hins fræga landkönnunarmanns, cr
nú var á hvers manns vörum um heim
allan.
Hann gat heldur ei vitaö fremur en
aörir, aö norðrið hefði brotið suör-
ina braut og aö spænski “Stór Aðmír-
állinn” heföi aö eins helgaö sér arf-
leifð Þorbjarnar hins íslenzka.
Fernando, sonur Chr. Columbusar,
hefir ritað æfisögu fööur síns; þar
hefir hann upp orð fööur sins sjálfs
um Norðurlandaför hans, og sýna
þau að í Febrúar 1477 hefir Chr.
Columbus komiö til eyjarinnar
Thule Jíslands). Suöurodda hennar
kvað hann liggja á 73” norður frá
miðjarðarlínu, og vestar en Tholo-
meus hefir sagt. “Englendingarnir,
einkum frá Bristol,” segir Columbus,
“sigla þangaö með vörur. Eyja þessi
er á stærö við England. Þegar eg
kom þar, var þar ísalaus sjór. — Nú
er eyjan kölluð Frísland.”
Saga þessi er þýdd eftir dönsku
smásögusafni, er gefið var út i Min-
neapolis 1906. Nokkrir fræöimenn
hafa haldið því fram, að Clir. Colum-
bus hafi fengið leiöbeiningar hjá ís-
lendingum, eftir fornsögunum um
fund Vínlands, og hafi þaö létt hon-
um leitina er hann fann Vesturheim.
Or því efni er smásaga þessi gjörð.
Þý3.