Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 25

KONAN ÓKUNNA
23
tveimur dögum haífii hún oríSiö hás.
haí var auöheyrt á mæli hennar, aS
henni var þvingun í því aö tala hátt.
' Mjög liklegt, aö einhver sé kominn
til aö leigja hin herbergin af Mrs.
Pritle. Henni þykir víst ekki margt
aö því. Hún sagði mér líka, að sér
hefði verið skrifað. t>að er svo sem
enginn farangur í vagninum. einung-
is kista, og hatt-öskjur, og karfa og
nokkrir gólfdúkar. Hún cr aö fara
út úr vagninum. Hún er ung og
falleg og svo snyrtilega klædcl. Hún
er hávaxin, Lúcía. Hárið er svart.
en hún er heldur fölleit. Komdu bara
og sjáðu! Hún er sannarlega of
snyrtileg til þess aö lenda til Mrs.
Pride.”
Lúcía stóð upp. Það fór alt í einu
að lifna i ofninum; flöktandi logar
sáust iöa undir kola-molunum.
Tilveran umhverfis þær var nú svo
ömurlega einhliöa, að jafnvel það, að
e'nhver kom til að búa í tómu her-
bergjunum rétt hjá þeim — var á-
nægjuleg tilhugsun fyrir þær.
Um leið og aðkomu-konan gekk
upp að húsinu, varð henni litið upp í
gluggann. Sá hún þá þessi tvö and-
lit livort hjá öðru í glugganum.
Lúcía hrökk frá og þótti fyrir að
konan tók eftir henni, en Dolly fyrir-
varö sig ekki og hélt áfram að horfa,
unz vagninn þaut aftur á stað. Hún
hóstaði um leið og hún fór frá glugg-
arium. Lúcíu lá við að hrópa upp
yfir sig, er hún heyrði systur sína
hósta, en náði valdi yfir sér aftur og
spurði stillilega:
“Er þér ilt?”
“Eg finn dálitiö til, þegar eg
hósta,” svaraði Dolly, og var sem hún
væri dálítið treg á að samsinna því,
“Eg vildi að þetta óhræsis-kvef væri
farið.”
"Þér batnar það eftir einn eða tvo
daga," sagði Lúcía hughreystandi.
Hún hafði aldrei þekt neinn lasleik.
“Þú verður að vera inni þangað til
þcr batnar, en eg má til að fara út.
I'.g hefi von um að ná fáeinum nem-
cudum til að gefa þeim tilsögn í
söng. og efnin ganga til þurðar.”
Til mestu undrunar fyrir Lúciu
félst Dolly á þetta alveg mótmæla-
laust. Sannleikurinn var, að henni
leið miklu ver, en hún hafði gefið í
skyn. En hún vildi ekki bæta á hug-
ar-angur Lúcíu. Lúcia hafði alla
hcnnar æfi verið verndar-engill
hennar, og sýndi Dolly með þessu,
hve vel hún var innrætt og uppalin.
IV-
Ilálfri stundu siðar, þá er eldri
stúlkan læsti dyrunum á cftir sér,
hnipraði Dolly sig saman í stóra leð-
urstólnum, grét hljóðlega ofan í barm
sér stundar-korn; svo sofnaði hún.
Eldurinn i ofninum, sem aldrei
hafði getað lifað nema meö ólund,
kulnaði nú út. Að vörmu spori var
drepið á dyr dagstofunnar; kona
nokkur kom inn og leit á társtokkið
andlit sofandans. Kristín var barn-
elsk. Hún fékk naumast tára bundist.
Það leyndi sér ekki, aö Dolly var
sjúk. Hún naut ekki hvíldar i svefn-
inum og stundi i hvert sinn, er hún
dró andann.
Gesturinn fór aö skara i eldinn.
Það var nístandi kalt í herberginu.
Dolly reis upp og greiddi hárið frá
augunum. Stingurinn fyrir brjósti
hennar var nú mun sárari. Hún sá
aö þetta var nýkomna konan, og tók