Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 28

26
SYRPA
og sneiÖ af köku meÖ. Henni varö
hið sama að oröi og Dolly:
“Þetta er alveg eins og uppáhalds-
kökurnar, sem eldamaöurinn okkar
býr til heima,” sagöi hún, og hið
næma eyra Kristínar gat greint dá-
lítinn titring af grátstöfum, sem
komu í raustina, er hún sagöi þetta.
Hún drakk teiö í snatri og stóö upp.
“Þakka yður innilega fyrir,” sagði
hún. “Eigum við ekki að vekja
Dolly ? Þér viljið sjálfsagt losast
við hana.”
“Lofið þér henni að vera ögn leng-
ur.” Kristinu langaði til að leggja
henni ráð, en vissi ekki hvernig hún
skyldi fara að því. “Eg vona að þér
álítið það ekki of mikla afskiftasemi
af mér, þó að eg segi yður, að hún
má ckki sofa í köldu herbergi.”
Lúcia stokkroðnaði.
“Það er ekki hægt annað.”
“Hún er miklu veikari en þér
gjörið yður í hugarlund,” hélt Kristín
áfram. “Eg hefi töluverða þekkingu
á aðhjúkrun, og þér megið trúa mér,
að------”
“Eg ætla að koma henni í rúmið,”
greip Lúcía svo snögglega fram í, að
Kristínu langaði til að taka ofan í
við hana. “Henni batnar i nótt. Eg
veit þér meinið ekki annað en gott,
en berið engan kvíðboga fyrir henni;
það er engin minsta ástæða til þess.
Dolly, vaknaðu nú ! Þú verður að
fara að hátta. Eg skal lijálpa þér.”
Hún sneri sér við i dyrunum og
rétti Kristínu hönd sina með svo un-
aðsfögru brosi, að það nægði eins og
til þess að draga úr þrákelkni hennar.
“Eg þakka yður margfaldlega góð-
vild yðar. Eg vona, að við fáum að
sjá yður bráðum aftur.”
“Máske þér viljið gjöra svo vel og
drekka te með okkur á morgun?”
Dolly sneri sér við, vafði örmunum
utan um hálsinn á nýju vinkonunni
sinni og kysti hana. Hún var hálf-
sofandi þegar hún fór upp stigann
til svefnherbergis þeirra.
Kristín gekk aftur að arninum.
Hún eyddi því sem eftir var af kvöld-
inu til bréfaskrifta og svo til þess, að
taka upp úr ferðakistum sinum. í
svefnherbergi hennar logaði glaðlega
í ofninum. Það var bezta herbergið
i húsinu og sæmilega búið að hús-
gögnum.
Hún var seint á fer/i og var alls ekki
að hugsa um háttamálin. Hún var
kvíðandi út af Dolly. Hvílík tilliugs-
un var það ekki, ef hún yrði, eftir að
liafa notið gleðinnnar yfir því að
hafa fundið þær—, að hverfa lieim
aftur til Jóns—án Dolly ! Kvíðinn
út af þessu gaf lienni engan frið.
Hún hlustaði. Henni fanst sem hún
iieyrði þrusk frá herbcrginu við enda
gangsins uppi á loftinu.
Það var litlu eftir miðnætti að
drepið var á dyr hjá Kristínu. Það
var Lúcía, í bleikum náttserk og ber-
fætt í grunnum kvöldskóm, öldungis
yfirkomin af hræðslu og svefnhöfga,
sem stóð fyrir framan dyrnar. Var
sem hún væri hálftreg og hálfhrædd
við að gjöra ónæði. Henni var hug-
hægra er hún sá að' Kristín kom í
öllum fötunum.
“Verið ekki reiðar við mig, þó að
eg ónáði yður,” sagði hún. “Eg dirfð-
ist þess af þvi að þér voruö svo al-
úðleg viö okkur. Dolly er áreiðan-
lega veik. Hún lætur svo kynlega,
eins og hún þekki mig ekki. Ef til
vill vilduð þér vera svo góð, aö ráð-
leggja ntér eitthvað.”