Syrpa - 01.09.1913, Síða 30

28
SYRPA
inn til sjúklingsins. Um ekkert ann-
aö aö gjöra, en að bíöa, bíöa hverja
klukkustundina eftir aöra. Langar
stundir, sem aldrei virtust ætla aö
taka enda.
Einn dag, þegar Dolly var úr allri
hættu, kom Brodrick. Hann hitti
Lúcíu eina sér. Þóttasvipurinn, sem
hann mundi eftir, var algjörlega
horfinn, en innilegur þýöleiki, sem
hann haföi eigi fyrri vitaö að hún
ætti til, var nú í öllu viömótinu, og
svo var þaö annaö, sem gjöröi hana
enn hugljúfari og þaö var hinn ynd-
islegi fölvi, sem slegiö hafði á vanga
hennar.
Hún furöaði sig ekkert á því, aö
hann var kominn. Hugsaði, aö faöir
sinn heföi sagt honum til þeirra.
“Við ætlum að fara heini í næstu
viku,’’ sagði hún. “Heim! Ó, eg
hlakka svo til, að eg á engin orö yfir
þaö.”
“Svo eftir alt saman, geöjast þér
ekki svo illa að Kristínu?” spuröi
Brodrick í grandleysi.
Lúcia hleypti brúnum.
“Aö Kristínu ?”
“Já, konunni hans fööur þíns; en
ef til vill ætti eg ekki að----”
“Kristín?” tók Lúcia upp aftur, og
leit vandræöalega til Bodricks. Nú
greip hún það loksins, spratt á fætur
og horfði beint framan í Brodrick.
“Hvílikur makalaus auli hefi eg
getað verið ! Nei þaö er öldungis ó-
mögulegt. Hún er ekki þessi and-
styggilega stjúpa, sem viö óttuðumst.
Hún hefir verið okkur sannur engill.
Þetta vissi eg ekki—fyrir slíku haföi
mig þó sannarlega ekki dreymt-------”
og eitthvað sagöi hún meira, hálf-
hlæjandi og hálf-grátandi. “Hið
eina sem eg þóttist viss um, var þaö,
aö faðir minn byði henni að vera hjá
okkur um jólin; og alt af hafa þau
bæöi haldið þessu leyndu fyrir mér,
þangað til eg var búin aö læra að
elska hana fyrir öll gæðin, sem hún
liafði sýnt okkur. Dolly hefði áreið-
anlega dáiö, ef guð heföi ekki sent
okkur hana. Það er eitthvaö þaö í
látbragði hennar, sem er ómögulegt
annað en að dást að.”
Hún gekk yfir aö glugganum, en
aö vörmu spori var hún komin aftur
og stóö við hlið hans.
‘ Hvernig heldurðu hún hafi kom-
izt aö því, hvar við vorum? Var þaö
af tómri tilviljun?” Brodrick horföi
í hin stóru og mórauðu augu hennar,
sem lýstu svo mikilli undrun og ang-
urblíöu.
"Það var ekki af tómri tilviljun,”
sagði hann með hægö og stillingu, og
vissi ekki nema liann hefði spilt of
mikið fyrir sjálfum sér með þessari
fullyrðing.
“Hver i ósköpunum gat það hafa
verið, sem—?” spurði Lúcia alveg
forviða.
“Það var eg, sem sagði til ykkar,”
sagði Brodrick og var sem liann væri
lítið eitt hugsi.
“Ekkert vissir þú, hvar við vorum
niður komnar.”
“Eg fór i humáttina á eftir ykkur
forðum þegar við hittumst, og sagöi
föður ykkar frá, hvar þið væruð.
Það var tillaga Kristínar að komast í
kynni við ykkur og ná vináttu ykkar
áður en þið vissuð hver hún væri.
Eg var ekki hræddur um, að ykkur
myndi ekki geðjast að Kristínu, en
eg þorði ekki að segja ykkur, að eg
væri henni kunnugur. Hún er skyld