Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 32

30
SYRPA
sinni um VestfjörSu, var í þeim
býsna margt, er hann eigi skildi. En
Halli stóö hvergi ráöalaus. Hann
neytti þá mælsku sinnar, er þótti
vera með afbrygSum. Þuldi hann upp
fyrir biskupi langar romsur, þessu og
hinu til skýringar er stóð í bókinni.
Og var þaS alt svo kýmilega saman
sett, aö biskup gat ekki varist hlátri.
ÞaS var eitt sinn á heimleiS, aS bisk-
up var spurSur aS því, hvernig hon-
uni hefSi geSjast aS Tungu-Halli.
“Nú, þaS er annaS hvort,” mælti
biskup, “aS Tungu-Hallur er sá allra
vitlausasti maSur sem til er á Vest-
urlandi, eSa hann er sá allra vitrasti,
cr eg hefi nokkru sinni hitt fyrir þar
um slóSir; eg veit hreint ekki, hvort
heldur er.”
Á fyrri hluta 19. aldar voru ýmsar
ságnir til um Tungu-Hall; en nú
munu þær vera allar gleymdar, enda
kunna fáir frá aS segja. Margar af
þessum sögum voru sérlega einkenni-
legar, og lýstu þær sumar lyndisein-
kennum mannsins mæta vel, jafn-
framt því er þær sýndu hans andlega
og líkamlega þroska.
Sumar af sögum þessum heyrSi eg
í ungdæmi mínu; en nú er svo mikiS
gleymsku ryS falliS á þær flestar, aS
ekki væri gerlegt aS skrásetja þær.
Ekki er mér þaS kunnugt, aS neinn
hafi ritað söguþátt af Tungu-Halli,
ekki einu sinni Gísli sagnfræSingur
KonráSsson, sent þó tíndi alla þá
menn upp í syrpur sínar, er aS
nokkru var getiS, og vafalaust cru þar
margir, er síSur skyldi og ekki eru
nándar nærri svo merkilegir menn sem
Tungu-Hallur.
IÍkki er mér kunnugt um afkom-
endur Tungu-Halls, hvort þcir voru
nokkrir eSa engir, er á aldur komust.
Hitt er vist aS hann átti einn son, er
dó á hryggilegasta liátt þá hann var
9 eSa 10 ára gamall, og varS þaS meS
þeim hætti, sem hér segir:
Halli átti naut eitt mikiS og mann-
ýgt, 8 vetra gamalt, og svo ilt viS-
fangs, aS þaS hopaSi naumast undan
elfdustu karlmönnum. Boli sá gekk
ávalt óhindraSur og þótti flestum, er
þektu, hinn mesti vandræSa grip-
ur; enda heimsókti hann óspart ná-
búana og gjörði þeim þungar bú-
sifjar á ýmsan hátt.
ÞaS er sagt um konu Tungu-Halls,
aS hún væri svarri mikill í lund og í
mesta máta ónærgætin, enda var sam-
búS þeirra hjóna fremur stirS.
Mörgum sinnum tók Halli henni
stranglegan vara á því, aS láta sig
ekki lienda þaS glapræSi, aS senda
drenginn móti bolanum, hvernig sem
á stæSi, og láta heldur fjanda þann
fara sínu fram, ef engir dugandi
menn væri lieima viS til aS vísa hon-
um frá garSi.
Þá kom þaS fyrir dag einn um
heyannir. aS Halli þurfti endilega aS
beiman til einhverra erinda út í sveit.
Iljú voru þá öll á engi og ekki aSr-
ir heima viS en konan sjálf og sonur
hennar, og svo eitthvaS af gamal-
mennum, er til einskis voru fær.
Boli kom þá heim aS venju og fór aS
róta í heyjum Halls, og þótti hús-
freyju liann æriS stórvirkur, en fékk
þó eigi aS gjört.
f reiði sinn skipaSi hún loks syni
sínum aS reka nautiS á brott. Dreng-
urinn hlýddi nauSugur, því hann ótt-
aSist geSvonzku móSur sinnar. Hann
fór og kom eigi aftur.
Ekki löngu seinna kom Halli heim,
og var þá maSur meS honurn utan
af bæjum.