Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 33

ÞÁTTUR TUNGU-HALLS
31
Mœtir harm þá bola sínum skamt
frá garSi, og lét hann venju fremur
grimdarlega. Sá hann þá, aö á horn-
um bolans liéngu innífli sonar síns,
en ræfill af líkamanum lá þar skamt
frá. Svipur Halla varS rauöur sem
blóS og í augum hans brá fyrir sem
eldleiftri. Hann leit snöggvast til
samferöamannsins og skipaöi honum
aö standa kyrrum. Sjálfur gekk hann
hiklaust móti bolanum og þreif um
hornin. Skifti það fám augnablikum
unz boli lá fallinn og brotinn úr háls-
liönum. Um leið og Halli slepti tak-
inu sagöi hann: “Nú drepur þú ekki
fleiri, djöfull!”
Aö svo mæltu tók hann hinar sund-
ur tættu líkamsleifar sonar sins. Við
þá sorgarsjón hrundi eitthvaö af
augum Halls, er liktist íshöglum, en
ekki venjulegum tárum.
Meö líkamsræfilinn í fanginu gekk
liann rakleitt inn til konu sinnar og
fast upp aö knjám hennar og mælti
í föstum og dimmum róm: “Sjáðu
verkin þín, kona I” Húsfreyja stein-
|>agði og féll litlu síðar í ómegin.
Iianri gekk þungstígur á braut og lét
hana eiga sig. Honum var þaö ósárt
])ó hún fyndi til einu sinni, og gæti þaö
máske oröiö til þess, að hún “lækkaði
seglin.”
Halli varö aldrei sami maöur eftir
þetta. Drengitrinn var afbragös
mannsefni og endurminningin um
liann og hin sorglegit afdrif hans
fylgdu Halla alla leið til grafarinnar.
Húsfreyja saknaöi einnig sonar
síns innilega; en hún vildi þó endi-
lega nitja bolakroppinn, bæöi húö og
ltold, — en Halli brast viö reiður og
])verneitaöi. Kvaðst hann eigi myndi
fara aö dæmi Þjóðólfs, og éta sonar-
bana sinn.
Þait uröu því endalok bolans, —
þvert um vilja húsfreyju, — aö hann
var brendur til ösku. Sú hegning
þótti honum maklegust.
Halli var meö hærri mönnum aö
vexti og aö því skapi þrekinn, eink-
anlega um heröarnar. Hann var
rammur aö afli, sem titt var um suma
íslcndinga í þá daga. Svipurinn var
mikill og nokkuö forneskjulegur.
Hörundiö var fremur brúnleitt og
liáriö svart og gljáandi og féll slétt.
Andlitið heldur stórskor ö. Málróm-
uritin sterkur og karlmannlegur.
Hann var manna glaölyndastur, en
|)ótti nokkuð glettinn og gáskafullur
í viöræöum. Geðríkur vr ltann mjög
og þótti fremur óvæginn er því var
aö skifta. en kunni þó manna bezt aö
stilla skap sitt ef nauðsyn kraföi.
Búhöldur var hann mikill og starfs
maöur tneö afbrigöum, enda vel efn-
um búinn. Gestavinur mikill og góö-
hjartaður viö snauöa menn og vesal-
inga og hinn mesti höföingi í lund.
Guðrækinn ])ótti hann vera minna en
í meöallagi; og kom það oft fram í
liáttalagi hans, að hann myndi ekki
vera neinn sérlegur trúmaöur, enda
var hann óvenju frjálslyndur í skoð-
unum.
AÖ vitsmunum var hann álitinn aö
standa flestum mönnum framar í
hópi alþýðumanna; var því oft leitað
hans ráöa í vandamálum, og reyndust
þau aö jafnaöi hin ágætustu.
í fám oröum sagt, var honum flest
vel gefið.
t sveitarvísum, er kveðnar voru á
efri árum Halls, stendur þetta erindi
um Tungu-bóndann:
Hallur í Tungu hýsir bæ,
hiröir punga djarfi;