Syrpa - 01.09.1913, Síða 36

34
SYRPA
Búfé og smalar voru þær einu verur
lifandi, er hér áttu leiöir um, ásamt
fuglum himins.
Og þessi kynjalýöur, er hann sá
þarna niður viö ána, stefndi fram til
öræfa — fram í regin fjöll, þar sem
dauöinn og Drangajökull eiga saman
eilíft ríki.
Stefnan var þverstrik frá leiöum
fjöldans.
Voru iþetta menn? I>að fanst honum
vera alls endis ómögulegt, enda þótt
svo sýndist vera. Máske voru það
jarðbundnir andar? — Ja, ekki var
það sennilegra, því hvernig áttu slíkar
verur að gjöra sig sýnilegar mönn-
um, sem ekki meira efnislegt höfðu í
sér fólgið en stormurinn?
Jæja, fyrst það voru nú hvorki
mennskir menn né jarðfjötraöir and-
ar, hvað gat það þá verið? Huldu-
fólk? Já, auðvitað ! ekkert annað. —
Honum fanst sem sér rynni kalt vatn
milli skinns og hörunds við þá
hugsun. Hann hafði svarið það við
himin, jörð og helvíti, að slikar verur
gæti alls ekki verið til, af því þær
voru ekki dags daglega aö slæpast á
vegum hans og annara; — og af því
hann sá þær ekki sjálfur; — og af
þvi, að í þess háttar fræði og frá-
sögnum gat enginn verið trúverðug-
ur nema hann cinn.
Margir höfðu sagt honum, að þess-
ar huldu verur væri grimmar og
hefnigjarnar, væri þeim misboðið á
einhvern hátt. í þessu sem öðru
voru þær svo undur ólíkar mönnun-
um, er alt af höfðu sáttfýsi og fyrir-
gefning á reiðum höndum! En það
gat ekki verið stór sök, þótt hann neit-
aði tilveru þeirra, — og gæfi það
stöku sinnum fjandanum—af því
hann sá það ekki sjálfur.
Hann sá nú, að ekki var til neins
að glápa á þetta lengur, að minsta
kosti ekki úr svona mikilli fjarlægð.
Hann varð að komast fyrir það
sanna, hvað sem það kostaði. Hann
breytti því stefnunni í snatri, og hélt
skáhalt undan brekkunni og fór mik-
inn, unz hann var kominn á hliö við
hópinn, í á að gizka 20 faðma fjar-
lægð.
Þá sá hann hvers kyns þetta var.
k>aö var sem sé líkfylgd, og alt sam-
an al-ókunnugt fólk.
(Niðurlag í næsta liefti)
Hinn rétti Robinson Cruso.
“Robinson Cruso" var skáldsmíð,
en höfundur bókarinnar bygöi sögu
sína að nokkru á sönnum sögnum um
æfintýri skozks sjómanns, er Alex-
ander Selkirk hét og var uppi kring-
um aklamótin 1700.
Háseti þessi sýndi skipstjóra mót-
þróa og var skilinn eftir á eyju einni,
Juan Femandez, ekki langt frá Chili-
ströndum, árið 1704- Ekki var hon-
um fengið annað en byssa hans og
skotfæri og örfáir aðrir munir. í
fjögur ár dvaldi hann á eyju þessari;
lifði hann á því er hann veiddi, og
gerði sér föt úr geitaskinnum. Eftir að
honum var bjargað, varð liann deild-
arstjóri í brezka hernum.
Defoe taldi eyju þá, er “Robinson
Cruso” dvaldi á, undan ströndum Suð-
ur-Ameríku að austan, í hitabeltinu.
og jók sögu Selkirks mjög. fbúar
Juan Fernandez eyjunnar virðast þó
halda, að Robinson Cruso liafi dval-
ið þar og sýna ferðamönnu hellir
Crusoes, Crusoes strönd, þar sem
flekann l;ar að landi og Crusoe-hæð,
þaðan sem Cruso fyrst sá mannæt-
urnar.