Syrpa - 01.09.1913, Side 43

41
R^SNIN MESTA Á SJÓ
að komi'S íiieð útlistan á því, sem
nokkurt hald sé í og standi heima vi'ð
atriði þau, sem kunn eru af réttar-
geröunum. Hér verða nú sögð atr-
iði ])essi, það cr að segja alt, sem
menn vita um atburð þennan eftir
fjörutíu ár.
Hví fóru menn af Maríu Cclcstc?
Engin af þeim þrettán sálum, sem
sigldu á skipinu frá Ncw York, hef-
ir komið aftur í leitirnar til að segja
frá hvað hafi komið þeim til að flýja
skipið í skyndi. Það fanst undir
seglum, mannlaust, á Atlanzhafinu
daginn eftir aö skipverjar skildu við
það, með bátana i skor'öum og nægar
vistir innan borös.
Það var snemma í september 1872,
að skipstjóri Ben Griggs frá Nýja
Englandi atóö á Eystriár-hafnar-
garði í New York og sá á, að sí'ö-
asta stykkið var flutt á skip út og
ofan í káetu hans. Það var sauma-
vél konu hans, því kona hans ætlaði
að fara með honum á Maríu Celeste,
500 smálesta skipi, og förinni heitið
til Gcnúa. Það var jafnsnemma að
saumavélin var færð út á skip og
skipstjórafrúin kom ofan að höfninni
í föruneyti skipseiganda, og hafði
með sér börn þeirra hjóna, sjö ára
gamla telpu og drenghnokka tólf ára.
Drengurinn rann óðar til föður
sins organdi; ‘ Lofaðu mér að fara
með þér, pabbi, eins og henni systur
minni.”
“Vertu stiltur, drengur minn, og
láttu ckki svona,” svaraði faðir hans.
“Þú hefir farið tvisvar með mér, og
nú er bezt aö þú sért eftir og farir
í skóla.”
“En mér lciðist, að vera ekki hjá
mömmu og systur minni,” ansaði
drengurinn,
“Ójá, eg býst við því,” svaraöi
faðir hans, eins og honum hefði ekki
hugkvæmst þa'ð fyrri; svo sneri
hann sér til skipseiganda og sagði:
' Ilvernig lízt þér á, aö strákurinn
fái að fara með þeim mæðgum?”
Sl.ipcigandi kinkaði kolli.
“Eg helcl, að strákurinn ætti aö
sitja eftir viö bækur sinar,” svaraði
hann, og viö það var látið sitja.
I'-cgar skipiö var dregi'ö frá, stóö
drengurinn eftir á hafnargaröinum
lijá skipseiganda, og beljaöi og grét,
oins og hann ætlaði að springa af
harmi, þar til skipseigandi tók hann
upp til búða og keypti honum leik-
föng og sætindi. — En hverju shpp
(’rengurinn undan fyrir þaö að ía
ckki að fara með iöður sínum, Bcn.
Criggs, skipstjóra á Maríu Cclcstcf
Knginn er kominn til að segja þaö.
Vikur liðu, mánuðir liðu tveir og
meira en það. Þá kom skipseiganda
loksins frá Bandaríkjastjórn tilkynn-
ing frá konsúl hennar í Gil)raltar,
svo látandi:
“Gibraltar, 2. Janúar 1872.
Erigginn, María Celeste frá New
York, var toguð hingað til hafnar
af hrczka barkinum Dei Gratia.
María haföi fundist mannlaus út á
rúmsjó 5. Desember. Skipið var i
bezta standi, en var dæmt vogrek af
farmannaréttinum og tekið til með-
ferðar af honum. Hvað orðið hafi
af skipshöfninni, vita menn ekki."
Skipseigandi brá óðar við og lagöi
á staö til Gibraltar. En áður en haun
fór sendi hann litla Grigg, skipstjóra
syni, eftirrit af tilkynningunni.
“Ef pabbi hefði lofa'ö mér að far.i
með sér," varð drengnum að orði
' þá hefðum við nú verið öll samai
heil á þúfi. Þ.ví þrettán urðu þau á