Syrpa - 01.09.1913, Síða 51

ÚR DULARHEIMI
festist ekki eins vel í minni, sem
sýnin sjálf.
Samt minnir mig, aö hann héti
Magnús og ætti heima í Stranda-
sýslu noröanveröri, annaö hvort á
Selströndinni eöa viö Bjarnarfjörð;
nánara get eg ekki til tekið.
Maður þessi hafði það fram yfir
flesta menn aöra, að hann var “ram-
skygn” — sá í jörð og á, sem kallað
er. Að öðru leyti var hann álitinn
merkur og sannorður maður og vel
viti borinn. Sögu hans var því al-
ment trúað.
Þegar þetta bar fyrir hann, var
hann á ferð yfir Bjarnarfjarðarháls
og ætlaði að vera við kirkju að
Kaldrananesi á páskadaginn. Þetta
var mjög árla, svo hann var kominn
yfir fjallið í sólarupprás.
Hláka haföi gengið fyrirfarandi
daga, svo autt var í bygðinni og
nokkur vöxtur í fjallavötnum.
Hann gekk niöur með svo nefndri
Urriðaá, er kemur úr samnefndum
vötnum á hálsinum austarlega.
Kaldrananeskirkja stendur nú út
undir yztu töngum sunnan megin
Bjarnarfjarðar. En það er sögn, að
hún hafi áður staðið framar með
firðinum eða nálega inn undir fjarð-
arbotni, og kvað enn sjást til vegs-
ummerkja að svo hafi veriö. Hefir
kirkja sú að líldndum verið færð á
þeim tíma, er katólskan réði ríkjum
á íslandi. Það er sagt, að ljóstýra
hafi verið orsök færslunnar, en sú
hjátrúar- og hindurvitna-öld haföi
miklar mætur á öllum slíkum fyrir-
brigðum.
Magnús var nálega kominn niður
fyrir allan bratta, er liann sá, að
utan með firöinum,—og eftir venju-
legri almanna lcið — kemur feikna
49
fólks-skari, svo skifta myndi þús-
undum. Fyrst í stað var sem honum
rynni kalt vatn milli skinns og hör-
unds, því hann skildi sízt í, hvað
þetta gæti verið. En hann áttaði sig
von bráðar, cr hann sá að annar
flokkur kom út með firðinum frá
hinum forna kirkjustað. Sá hópur-
inn virtist honum öllu fjölmennari.
Af því hann rendi grun í hvað vera
myndi, réði hann það af að stanza og
sjá hvað gerðist er flokkarnir mætt-
ust. Hann var allskamt frá og sá
því gerla hvað gerðist.
Fremst í hverjum flokki sá hann
fara karlmenn fullvaxna. Þar næst
géngu fulltíða konur. Næst fóru ung-
menni á ýmsum aldri, en aftastur var
barnaskarinn. Þetta leið svo áfrarn
ofur hægt og hljóðlega. Ekkert
fótatak heyrðist, er það fór fram
hjá, og ekki hljóð í nokkurri mynd.
Sú fyklingin, er að framan kom,
varð fyrri að ánni og þar nam hún
staðar. Hipln hópurinn gjörði hiö
sama, þegar hann kom. Áin varð
eins og skilveggur milli þessara dán-
arheims þjóða, eins og þeim væri
ekki mögulegt að ná saman vegna
hennar. Nokkra stund stóðu báðir
flokkarnir á árbökkunum. En hvort
þeir töluöust nokkuð við, vissi hann
ekki, því að órjúfanleg dauöaþögn
virtist hvíla yfir þessum mikla skara.
En hafi svo verið, hafi þeir mælst
við, sém reyndar er ekki ólíklegt, þá
hafa ek'ki hin líkamlegu skilningar-
vit lians getað gripið málhljóm þess-
ara eilífðarbúa.
Loks sneru flokkarnýr aftur tíl
sinna köldu og þögulu bústaða, en
þó meö þeirri breytingu, að barna-
4